Σ ύμφωνα με τον συντάκτη και blogger outdoor ιστοριών, Dan Slater, υπάρχει ένας μόνο σίγουρος τρόπος για να κερδίσεις έναν υπερμαραθώνιο και δεν έχει καμία σχέση με αυστηρά προγράμματα προπόνησης, διατροφικά πλάνα ή απλά να είσαι τυχερός τη συγκεκριμένη μέρα…
Το μυστικό, όπως προτείνει ο Dan, είναι να είσαι ο μοναδικός συμμετέχων, και αυτό συνήθως για να γίνει, θα πρέπει να έχεις οργανώσει προσεκτικά ο ίδιος τη διοργάνωση!
Αυτό κάνει και ο ίδιος, τα τελευταία 20 χρόνια, που οργανώνει, ταξιδεύει, ζει και μετά περιγράφει τις ιστορίες του από διάφορα μέρη του κόσμου σε περιοδικά travel & exploring με σχετική θεματολογία. Τη συγκεκριμένη περιπέτεια, ατομικής εξερεύνησης την ονόμασε Nui Ultra Trail Run ή για συντομία «NUTR», και την πραγματοποίησε στο μυστηριώδες Rapa Nui, ή κατά το ελληνικότερο… Νησί του Πάσχα.
Τα κοραλλιογενή μάτια ενός Μοάι αγάλματος έλαμπαν σχεδόν απειλητικά, με μοναδικούς ήχους τα ορμητικά κύματα του Ειρηνικού Ωκεανού που «έδερναν» τη δαντελωτή ακτή στα δυτικά του νησιού
Αν και δεν θα ήταν απίθανο να ακολουθήσουν και άλλοι λάτρεις του τρεξίματος και της περιπέτειας αυτήν την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόκληση, την κράτησε ασφαλή για τον εαυτό του και μόνο και τελικά δεν προσκάλεσε κανέναν άλλο.
Έτσι, η πρώτη λάμψη της αυγής τον βρήκε στο Ahu Tahai, λίγο έξω από το Hanga Roa, τη μοναδική πόλη, λιμάνι και πρωτεύουσα του απομονωμένου νησιού της Πολυνησίας. (Rapa Nui λέγεται το Νησί του Πάσχα στην ομώνυμη τοπική διάλεκτο). Εκεί, στο πεδινό τμήμα ανάμεσα στα εξαφανισμένα ηφαίστεια της Terevaka και του Rano Kau τα κοραλλιογενή μάτια ενός Μοάι αγάλματος (τα τεράστια ανθρωπόμορφα γλυπτά, που οι ντόπιοι ονομάζουν «Moai») έλαμπαν σχεδόν απειλητικά μέσα από την επιβλητική σιλουέτα του, με μοναδικούς ήχους τα ορμητικά κύματα του Ειρηνικού Ωκεανού που «έδερναν» τη δαντελωτή ακτή στα δυτικά του νησιού.
Το 1995 η UNESCO χαρακτήρισε την περιοχή ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς (Εθνικό Πάρκο Ράπα Νούι)
Το μυστήριο που πλανάται γύρω από τα 887 γιγάντια λίθινα αγάλματα-ορόσημα στο Νησί του Πάσχα δεν έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο κατασκευής τους αλλά με τον τρόπο μεταφοράς και τοποθέτησής τους στα σημεία που βρίσκονται σήμερα. Καθένα από αυτά έχει 7-10 μέτρα ύψος και 2 μέτρα πλάτος και χρονολογούνται μεταξύ του 1250 και του 1500. Η πέτρα πάνω στην οποία έχουν λαξευτεί τα κεφάλια είναι ένα είδος ηφαιστειογενούς υλικού που σκληραίνει όταν εκτεθεί στον αέρα, και είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να κοιτούν είτε προς την ενδοχώρα του νησιού είτε προς τη θάλασσα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα Μοάι δημιουργήθηκαν με στόχο να αποδώσουν οι κάτοικοι τιμή στους προγόνους και στους αρχηγούς της περιοχής, χωρίς, ωστόσο, να υπάρχουν γραπτά ή προφορικά κείμενα που να επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Το 1995 η UNESCO χαρακτήρισε την περιοχή ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς (Εθνικό Πάρκο Ράπα Νούι), κοντά στην οποία βρίσκεται και η τοποθεσία του Άχου Τονγκαρίκι με την μεγαλύτερη συγκέντρωση Μοάι στο νησί.
Όπως περιγράφει ο Dan σε outdoor περιοδικό περιπέτειας και εξερεύνησης που φιλοξένησε αρχικά την εμπειρία του, έψαχνε ένα λόγο για να δικαιολογήσει το ταξίδι του στο Νησί του Πάσχα, χωρίς την ταμπέλα του απλού τουρίστα. Έτσι, ως φανατικός trail runner δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να του έρθει η ιδέα μιας εξερεύνησης του νησιού με τα πόδια. Υπολόγισε ότι η περίμετρος του νησιού ήταν περίπου 70 χιλιόμετρα, και καθώς η μεγαλύτερη απόσταση που είχε τρέξει έως τότε ήταν 50 χιλιόμετρα, το θεώρησε το επόμενο λογικό βήμα.
Ανακάλυψε επίσης ότι τελικά δεν ήταν ο πρώτος που το έχει επιχειρήσει. Μια αγγλίδα δρομέας και μπλόγκερ που έμενε στη Χαβάη, η Susie Stephen, είχε την ίδια ακριβώς ιδέα παλιότερα και την είχε ολοκληρώσει με επιτυχία. Αρχικά, απογοητεύτηκε λίγο που δεν θα ήταν ο πρώτος που θα το κατόρθωνε, αλλά έπειτα συνειδητοποίησε ότι η εμπειρία της Susie θα ήταν πολύ χρήσιμη για τον δικό του σχεδιασμό και έτσι ήρθε γρήγορα σε επαφή μαζί της για περισσότερες πληροφορίες.
Το Νησί του Πάσχα είναι περίπου τριγωνικό με ένα ηφαίστειο σε κάθε του γωνία. Το μεγαλύτερο από αυτά (507μ.) είναι η Τερεβάκα και ο δρομέας-εξερευνητής το διέσχισε τρέχοντας βόρεια και μετά ανατολικά. Το πρώτο μέρος της διαδρομής του Dan ήταν σχετικά επίπεδο και όσο κρατούσε τη θάλασσα στα αριστερά του δεν ήταν εύκολο να χαθεί, οπότε κράτησε ένα σταθερό ρυθμό και άρχισε να απολαμβάνει το τρέξιμο και τη διαδρομή. Παρόλο που το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν το μοναδικό τμήμα της ακτής που συχνά χρησιμοποιούσαν περιπατητές και hikers, δεν υπήρχε τόσο εμφανές μονοπάτι για να ακολουθήσει, παρά μονάχα ελαφρώς φθαρμένα βράχια με γρασίδι και η εμφάνιση της κατακερματισμένης λάβας όπου πατούσε, ήταν μια διαρκής απειλή για τους αστραγάλους του.
Η πρώτη πραγματικά δύσκολη πρόκληση ήταν το Poike, το ηφαίστειο που οριοθετεί την ανατολικότερη πλευρά του νησιού, η οποία έχει διαμορφωθεί γεωλογικά σαν μια ασυνήθιστη κόκκινη έρημος με πολλές χαράδρες. Διασχίζοντας την περιοχή που του θύμιζε απόκοσμες εικόνες από τον κόκκινο πλανήτη Άρη, για πάνω από πέντε ώρες, έφτασε στο μισό της διαδρομής του, στο Άχου Τονγκαρίκι, μια τοποθεσία τελετουργικού σκηνικού αποτελούμενου από δεκαπέντε επιβλητικά Μοάι. Σε αυτό το σημείο, ευτυχώς ακόμα, χωρίς κάποιο τραυματισμό, η διάθεσή του ήταν πολύ καλή και αισιόδοξη, αν και το πιο δύσκολο κομμάτι δεν είχε έρθει ακόμα. Η μεγάλη, απόκρημνη νότια ακτή και το αποκορύφωμά της στο Ράνο Κάου, το τελευταίο και πιο όμορφο ηφαίστειο του Ράπα Νούι.
Πέρασαν τρεις ώρες ακόμη πριν φτάσει στις νότιες πλευρές του νησιού, με τον ήλιο πια χαμηλά και το σώμα του να διψάει για ξεκούραση. Η απότομη ανάβαση του επεφύλασσε μία ακόμη απρόβλεπτη δυσκολία, το δυνατό άνεμο. Ξεχνώντας τον πόνο που ήταν πια συνοδοιπόρος του, συνέχισε ανοδικά με όσο καλύτερο ρυθμό μπορούσε να κρατήσει μέχρι το χείλος του κρατήρα, στα 315 μέτρα. Το υψηλότερο σημείο της διαδρομής, τού χάρισε ένα εντυπωσιακό πανόραμα σε όλη την γύρω περιοχή.
Tο Ράνο Κάου, το τελευταίο και πιο όμορφο ηφαίστειο του Ράπα Νούι
Το απέναντι χείλος του ηφαιστείου ήταν ένα μίλι μακριά και η ελώδης λίμνη του κρατήρα, εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, έλαμπε στο φως του δειλινού. Παρατηρώντας πιο μακρυά προς τη θάλασσα, τρία μικρά νησιά έστεκαν ως τελευταία προπύργια γης σε έναν ωκεανό που απλώνεται αδιάκοπα μέχρι τις απέναντι ακτές του Ειρηνικού στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας, πάνω από 9.000 χιλιόμετρα μακριά.
Οι απότομοι βράχοι της περιοχής έκαναν δυστυχώς απροσπέλαστη τη διάβαση του τολμηρού δρομέα από την απόκρημνη άκρη της θάλασσας του Ράνο Κάου, αλλά το τρέξιμο γύρω από το χείλος του κρατήρα ήταν ένα από τα highlights της περιπλάνησής του, κρατώντας τον σε εγρήγορση μέχρι την τελική κατάβαση στο Χάνγκα Ρόα. Η διάσχιση της ακτογραμμής προς την πόλη του φαινόταν ατελείωτη και ταυτόχρονα φορτισμένη ψυχολογικά, καθώς περνούσε προς τον Ahu Tahai, από την αντίθετη κατεύθυνση προς εκείνη που είχε ξεκινήσει.
Η συνειδητοποίηση του τέλους της προσωπικής διαδρομής του, τον κατέκλυσε από μεγάλη συγκίνηση. Αν και για μια στιγμή ένιωσε ανόητα, μερικά δάκρυα συγκίνησης του ξέφυγαν. Δεν υπήρχε κανείς, εκεί στον τερματισμό, για να τον υποδεχτεί και να τον χειροκροτίσει ούτως ή άλλως, ή για να μάθει τι ακριβώς είχε κάνει, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Στο τελευταίο μελαγχολικό φως της ημέρας στάθηκε εκεί, ακίνητος για λίγη ώρα, με τα χέρια στα πονεμένα του γόνατα, αναπνέοντας βαριά αλλά λυτρωτικά! Μπορεί να ένιωθε τα πόδια του σαν χτυπημένα από σιδερένια βέργα, αλλά ο στόχος είχε εκπληρωθεί!
Τα κατάφερε, κέρδισε το προσωπικό του στοίχημα, νίκησε στον ατομικό του υπερμαραθώνιο!
Πέρασε βέβαια μόνο μια στιγμή, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι παρά το καλοδουλεμένο πλάνο του, τερμάτισε επίσης και τελευταίος…
• Οι περιπέτειες του Dan Slater από το blog thisisnotaholiday.com
