Α ν και είμαστε στον Ιανουάριο, στην καρδιά του χειμώνα, οι θερμοκρασίες ωστόσο σε πολλές περιοχές της χώρας μας για φέτος, μάλλον θυμίζουν πρόωρη άνοιξη.
Κείμενο / Φωτογραφίες / Video: Δημήτρης Κατραντζής
Παρατηρώντας συνεχώς τα δελτία καιρού, περίμενα να έρθει ψύχος στην βόρεια Ελλάδα διότι, με βάση τις βροχές των τελευταίων ημερών, ήξερα πως οι καταρράκτες στο Εθνικό Πάρκο Ροδόπης είναι γεμάτοι νερό και πως με τις χαμηλές θερμοκρασίες, ίσως να ήμουν τυχερός και να πάγωναν, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό φωτογραφικό θέμα.
Η ευκαιρία μου δόθηκε στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας όπου το θερμόμετρο στην πόλη της Δράμας κατέβηκε κάτω από το μηδέν.
Νωρίς το πρωί της Δευτέρας, ξεκίνησα να επισκεφθώ τον καταρράκτη Αγίας Βαρβάρας, έναν μικρό αλλά ιδιαίτερης ομορφιάς καταρράκτη, με την χαρακτηριστική λιμνούλα, ο οποίος σχηματίζεται από τα νερά του ρέματος με το όνομα “Βαθύρεμα” και το όνομά του οφείλεται στο μικρό εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας που βρίσκεται εκεί κοντά.
Ο καταρράκτης βρίσκεται εντός των ορίων του Δήμου Παρανεστίου και, ξεκινώντας από την πόλη της Δράμας, μετά από περίπου 35 χιλιόμετρα έφτασα στο Παρανέστι. Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου με πληροφορεί πως η εξωτερική θερμοκρασία είναι στους -8°.
Παίρνοντας τον δρόμο για το χωριό Διπόταμα, μένουν ακόμη 15 χιλιόμετρα διαδρομής με αρκετές στροφές και ιδιαίτερα στενό δρόμο. Σιγά σιγά ξημερώνει, στα δεξιά μου σε όλη την διαδρομή κυλάει το ρέμα του Αρκουδορέματος, που αποτελεί τον σημαντικότερο παραπόταμο του ποταμού Νέστου.
Περίπου 3 χιλιόμετρα πριν το χωριό Διπόταμα, μικρή πινακίδα στο δεξί μου χέρι με πληροφορεί πως πρέπει να βγω δεξιά στον χωματόδρομο, οπότε οδηγώ περίπου ένα χιλιόμετρο μέχρι το σημείο όπου θα αφήσω το αυτοκίνητο και θα συνεχίσω με τα πόδια. Θερμοκρασία τοποθεσίας, στους -12°…
Αφήνω το αυτοκίνητο και φορτώνομαι τον φωτογραφικό εξοπλισμό, ο καταρράκτης βρίσκεται στα 500 μέτρα σε καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι. Ξεκινάω την διαδρομή δίπλα από το ξύλινο κιόσκι μέχρι την μεταλλική γέφυρα πάνω από το Αρκουδόρεμα. Σε αυτό το σημείο τα νερά του βαθυρέματος συναντούν αυτά του Αρκουδορέματος και λόγω των βροχοπτώσεων των τελευταίων ημερών είναι γεμάτα νερό.
Περνώντας την γέφυρα συναντώ άλογα, που προφανώς ανήκουν σε κάποιον κτηνοτρόφο, τα οποία είναι πολύ φιλικά και έρχονται δίπλα μου για να με μυρίσουν και να διαπιστώσουν ποιος είμαι…
Συνεχίζω την διαδρομή μου και όσο πλησιάζω προς τον προορισμό μου ακούω την βοή από τα νερά του καταρράκτη. Φτάνοντας διακρίνω έναν παγωμένο τόπο που χρειάζεται προσοχή σε κάθε βήμα. Ο καταρράκτης, λόγω του άφθονου νερού και επειδή μόλις 2-3 μέρες έχει κάνει χαμηλές θερμοκρασίες, δεν έχει παγώσει αλλά συνεχίζει να «πετάει» παντού γύρω του νερό με αποτέλεσμα να καταλαβαίνω πως θα δυσκολευτώ να κάνω αυτά που θέλω.
Ο πρώτος στόχος, η δημιουργία πλάνων για το βίντεο που ετοιμάζω για τον καταρράκτη και στην συνέχεια, φωτογραφίες…
Δύσκολη κατάσταση διότι συνεχώς από το “ψέκασμα” του καταρράκτη, παγώνουν οι εξωτερικές επιφάνειες των φωτογραφικών φακών και μετά από μία – δύο λήψεις πρέπει να σταματάω, να φυσάω ζεστό αέρα από το στόμα μου στον φακό γιατί στην κυριολεξία παγώνει, μετά να τον σκουπίζω και ξανά από την αρχή.
~
Τον καταρράκτη τον έχω επισκεφθεί πολλές φορές και όλες τις εποχές του χρόνου.
Μου έχει χαρίσει υπέροχες φωτογραφίες και πριν ένα χρόνο, σε μία επίσκεψη, είχα και μία ευχάριστη έκπληξη, συνάντησα ένα ζευγάρι αγριόγιδα που προφανώς δεν αντιλήφθηκαν έγκαιρα την παρουσία μου από τον θόρυβο του καταρράκτη…
Γνωρίζω πως σε ένα τέτοιο σημείο, όπου ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του αργά το απόγευμα και με αυτές τις θερμοκρασίες, αλλά κυρίως λόγω βλάστησης, η πτήση drone είναι μεγάλο ρίσκο αλλά το έχω κάνει στο παρελθόν και είμαι αποφασισμένος να το ξανακάνω.
Δυστυχώς μόνο μία πτήση καταφέρνω διότι μετά την δεύτερη αλλαγή μπαταρίας, το drone αρνείται να πετάξει διότι έπεσαν απότομα οι μπαταρίες λόγω κρύου, παρ’ όλο που τις είχα πάνω μου για να είναι ζεστές.
Η όλη φωτογραφική μου δραστηριότητα παίρνει τέσσερις ώρες και κάπου στο μεσημέρι αποφασίζω πως δεν μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα και πρέπει να επιστρέψω, διότι πίσω στον “πολιτισμό” οι υποχρεώσεις με περιμένουν…
Στην διαδρομή σκέφτομαι πως ο χειμώνας τελικά είναι η αγαπημένη μου εποχή για φωτογραφίες στον συγκεκριμένο καταρράκτη και, έχοντας αποχαιρετήσει το κοπάδι των αλόγων, μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω το ταξίδι της επιστροφής.
Οι λίγες ώρες στην φύση, άσχετα με το έντονο κρύο, πάντοτε με ηρεμούν και μου δίνουν κίνητρο να αντιμετωπίζω την καθημερινότητα καθώς επίσης και προσμονή για την επόμενη φωτογραφική εξόρμηση.
Νιώθω πραγματικά τυχερός που ζω σ’ έναν νομό με τόσες φυσικές ομορφιές, όπως είναι στην ουσία ο νομός Δράμας.
