«Το δευτερόλεπτο που αλλάζει τη ζωή σου»

«Σταματήστε! Χτύπησα το πόδι μου, πρέπει να με πάρετε», ήταν οι πρώτες λέξεις που είπα στους φίλους που ήταν πίσω μου ένα όμορφο δειλινό στο Σμόλικα. Είχαν περάσει λίγα μόλις λεπτά από τη στιγμή που τελειώσαμε μια υπέροχη βόλτα με ορειβατικά σκι, όταν αποφάσισα να τρέξω μέχρι το χωριό.

Ο δασικός δρόμος είχε αρκετό χιόνι και πάγο κάτι το οποίο γνώριζα καθώς είχα ανέβει προηγουμένως τρέχοντας, αυτό όμως δεν με απέτρεψε. Με έναν γρήγορο ρυθμό και βλέποντας τον ήλιο να δύει πίσω από την Τύμφη ξεκίνησα αφήνοντας τα παιδιά με το αμάξι πίσω μου, που να ʼξερα! Έχω περάσει ήδη αρκετά σημεία με πάγο και καταλαβαίνω πως χρειάζεται προσοχή.

Γράφει ο Θοδωρής Ζιάκκας

Με φόντο την Νεμέρτσκα, λίγο πριν την κατάβαση

Η μία στιγμή διαδέχεται την άλλη με ταχύτητα όταν ξαφνικά σε ένα κατηφορικό σημείο αντικρύζω ξανά πάγο! Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν διχασμένες: «να κατέβω αριστερά ή να ανέβω προς το δάσος για να τον αποφύγω;».

Στο Σμόλικα λίγο πριν το ατύχημα.

Αμέσως, όμως, σκέφτομαι «Πρώτη φορά είναι;».  Αυθόρμητα η απόφαση πάρθηκε, κόβω ταχύτητα και ετοιμάζομαι να τον διασχίσω. Το αριστερό μου πόδι πατάει πρώτο – έπρεπε να μπω με το δεξί! Και ακαριαία νιώθω πως έχω σπάσει το καλάμι μου. Βρίσκομαι ήδη πεσμένος κάτω και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να κοιτάξω αν αυτό που νιώθω είναι αλήθεια. Με ανακούφιση βλέπω το καλάμι στη θέση του, άμεσα όμως καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά με τον αστράγαλό μου. Βγάζω το παπούτσι και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό που μου συμβαίνει δεν είναι κάτι σοβαρό.

Ταυτόχρονα, ακούω το αυτοκίνητο και νιώθω μια μικρή ανακούφιση ξέροντας πως είναι τα παιδιά. Κάπως τρομαγμένοι και αυτοί με βάζουν στο αμάξι και ξεκινάμε. Το πόδι μου ήδη είναι πολύ πρησμένο και η αίσθηση που έχω περίεργη. Ο Μήτσος μού λέει πως πρέπει να πάω νοσοκομείο αλλά εγώ συνεχίζω να έχω την πεποίθηση ότι δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό.

Φτάνουμε στο χωριό έχοντας αρχίσει να τρέμω και εκεί βάζουμε πάγο στο πόδι. Σιγά σιγά κατανοώ ότι πρέπει να πάω στο νοσοκομείο αφού όμως πρώτα φάω μια μακαρονάδα! Ξεκινάμε, λοιπόν, με τον Άρη από Πάδες με προορισμό τα Γιάννενα. Το πρήξιμο όσο περνάει η ώρα έχει επεκταθεί και το πόδι μοιάζει παραμορφωμένο. Φτάνουμε στο νοσοκομείο νύχτα. Οι ακτινογραφίες δείχνουν κάταγμα στον έξω σφυρό και ολική ρήξη του δελτοειδούς συνδέσμου. Το χειρουργείο είναι μονόδρομος!

Στο νοσοκομείο περιμένοντας τη διάγνωση. Δεξιά, δύο ώρες μετά το χειρουργείο…

Εισαγωγή και σε δύο μέρες θα γίνει η εγχείρηση. Αρχίζω να το αποδέχομαι και να προετοιμάζω τον εαυτό μου καθώς δεν είχα αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, παρόλο που σπάω το πόδι στο ίδιο σημείο για δεύτερη φορά. Η μόνη διαφορά είναι ότι τότε είχα αποφύγει το χειρουργείο.

Μέχρι τώρα δεν υπάρχει ουσιαστικός πόνος αλλά όσο περνάει η ώρα κάνει την εμφάνισή του. Οι μέρες στο νοσοκομείο περνούν σχετικά γρήγορα, οι νύχτες όμως είναι οι πιο δύσκολες με ελάχιστο ύπνο, ανησυχία και πόνο.

Έχοντας κοντά, όμως, τους δικούς μου ανθρώπους, τηλέφωνα από φίλους, πολλά μηνύματα συμπαράστασης και θετικής ενέργειας βοηθήθηκα και άρχισα να βιώνω όλο αυτό σαν ένα μάθημα, μια εμπειρία που αξίζει να ζήσω και να αποκομίσω όλα τα θετικά που έχει να μου χαρίσει. Καθημερινά σκέφτομαι τη στιγμή εκείνη και το πόσο γρήγορα βρέθηκα από την απόλυτη κίνηση στην πλήρη ακινησία.

Μετά το δευτερόλεπτο που άλλαξε τη ζωή μου…

Σε ένα δευτερόλεπτο η κατάστασή μου άλλαξε ριζικά. Σκέφτομαι το τί με έκανε να τρέξω έπειτα από έξι ώρες μαθήματος ορειβατικού σκι και γιατί αυτό δεν ήταν αρκετό για να μπω και εγώ στο αυτοκίνητο. Μια πρόχειρη απάντηση σε αυτό είναι πως ο νους επιζητά το κάτι παραπάνω μόνιμα.

Η πρόκληση για μένα σε αυτή την εμπειρία ήταν το να αποδεχτώ και να αγκαλιάσω αυτό που μου συμβαίνει, έχοντας εμπιστοσύνη και σεβασμό στο σώμα μου. Για την καλύτερη και ταχύτερη ανάρρωση αποφάσισα να τρέφομαι για το πρώτο διάστημα κυρίως με χυμούς, φρούτα και σαλάτες, να σταματήσω τον καφέ και να αρχίσω να σκέφτομαι και να κάνω πράγματα τα οποία πριν τον τραυματισμό δεν έκανα.

Καθαρά Δευτέρα με χιόνι στο Ζαγόρι

Μέσω ασκήσεων, αναπνοών και ενσυνειδητότητας προσπάθησα να κατανοήσω και να κάνω πράξη την δυνατότητα του σώματος να αυτοθεραπεύεται. Για τον λόγο αυτό έβαζα όλη μου την ενέργεια και σκέψη στο σημείο του τραυματισμού. Όλο αυτό το διάστημα ελάχιστες ήταν οι στιγμές που ένιωσα απογοητευμένος από αυτό που μου συνέβη. Ως επί το πλείστων, παρέμεινα αισιόδοξος, χαρούμενος και προετοίμαζα τον εαυτό μου για τις στιγμές που πρόκειται να έρθουν.

Δύο μέρες πριν στην πρώτη μου βόλτα με ποδήλατο.

Τώρα, δύο μήνες μετά, και αφού το δυσκολότερο κομμάτι της δοκιμασίας έχει περάσει, μπορώ πλέον να κινούμαι αρκετά, να κάνω ποδήλατο, θεραπείες και ενδυνάμωση. Η ψυχολογία μου είναι ίσως καλύτερη από πριν, καθώς νιώθω πως η επιστροφή στα βουνά θα αποτελέσει το ξεκίνημα μιας νέας αρχής.

Πιο σοφός πλέον ανυπομονώ να επιστρέψω και να συνδεθώ με τη φύση, να τρέξω και να κινηθώ με μεγαλύτερη σύνεση δίχως υπερβολές και με κυριότερο γνώμονα την υγεία, την κατανόηση και την απόλαυση.

Ραντεβού στα μονοπάτια!