Υ πάρχουν πολλά απαιτητικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή του. Ο Peter Habeler βρέθηκε στην κορυφή του όρους Έβερεστ χωρίς την υποστήριξη οξυγόνου.
Το ημερολόγιο έγραφε 1978, όταν ο Peter Habeler και ο απλός συνταξιδιώτης του – μέχρι τότε, αποφάσισαν να φτάσουν ψηλά. Στην κορυφή του Έβερεστ χωρίς καμία βοήθεια. Ούτε καν αυτή του επιπλέον οξυγόνου. Μόνοι τους. Με τα συναισθήματα και το θάρρος τους να κυριαρχούν σε μία ατμόσφαιρα αποπνικτική και όχι τόσο φιλική στον ανθρώπινο οργανισμό. Όμως, οι μεγάλες κορυφές κατακτώνται μόνο όταν τα αποφασίζεις να πάρεις εκείνο το ρίσκο, το οποίο δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει. “C’est La Vie!“, όπως υποστηρίζει ο ίδιος σήμερα σε έναν προσωπικό απολογισμό λίγες μέρες μετά τη συμπλήρωση 80 ετών πάνω στη γη. Ένας βίος που ο Peter Habeler έζησε και συνεχίζει να ζει με μακριά από κανόνες, περιορισμούς, όρια επιβεβαιώνοντας στην πράξη ότι “Sky Is The Limit”.
Ανεμοδαρμένη αγάπη
Η σχέση του Peter Habeler με τις μεγάλες κορυφές δεν προέκυψε κατά τύχη, ούτε γεννήθηκε από τη μία στιγμή στην άλλη. Καλλιεργήθηκε από την παιδική ηλικία και ενδυναμώθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Τα βουνά έγιναν το πάθος του Peter Habeler όταν ήταν παιδί. Όταν ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή τη στιγμή που ο ίδιος ήταν οκτώ ετών, έζησε με τη μητέρα του και την οικογένειά της στο Mayrhofen. Σε μία προσπάθεια να διαχειριστεί τα αντιφατικά συναισθήματα του, ξεκίνησε να κάνει αναρρίχηση μόνος του.
Παρακολουθώντας τους οδηγούς να περνούν από το σπίτι του με τα σχοινιά και τα παγοπέδιλά τους και λέει απλά: “Ήθελα να γίνω σαν αυτούς. Οι οδηγοί και οι φύλακες στις ορεινές καλύβες συμπαθούσαν αυτό το μικρό αγόρι που ήταν πάντα κοντά τους, οπότε δεν χρειάστηκε ποτέ να πληρώσω τίποτα. Με είδαν να προσπαθώ να σκαρφαλώσω και με δίδαξαν – ό,τι με βοήθησε να επιβιώσω στο Έβερεστ, το είχα μάθει εδώ στο Ζίλερταλ. Με γοήτευαν οι βράχοι, ο πάγος, το χιόνι”, αναφέρει στο παρελθόν σε συνέντευξή του ο Peter Habeler.
Τα βήματα προς την εκπλήρωση του στόχου του
“Από τα 13 μου, σκαρφάλωνα στις υψηλότερες κορυφές και στα 17 μου έδωσε δουλειά ο Ernst ως οδηγός βουνού. Πολλοί άνθρωποι γίνονται οδηγοί και παραμένουν οδηγοί σε όλη τους τη ζωή, αλλά εγώ ονειρευόμουν το Περού, τα Ιμαλάια. Πάντα ήθελα να πάω λίγο ψηλότερα“, συνεχίζει. Και τα κατάφερε. Χάρη στην ατέρμονη τόλμη του και την πίστη του ότι η ψηλότερη κορυφή είναι αυτή που δεν έχεις κατακτήσει ακόμη.
Και η περιπέτεια ξεκινά!
“Ήμουν 35 ετών όταν ο Messner και εγώ ανεβήκαμε στο Έβερεστ”, λέει ο Habeler. “Ο Messner ήταν ο καλύτερος συνεργάτης που είχα ποτέ. Δεν ήταν απλώς καλός ορειβάτης, ήταν έξυπνος και πρέπει να είσαι έξυπνος για να επιβιώσεις. Αλλά χρειάζεσαι και προετοιμασία. Είχαμε ήδη κάνει πολλή αναρρίχηση ταχύτητας στο Περού σε κορυφές 6.000 μέτρων, όπου δεν χρειάζεσαι οξυγόνο αν πάρεις το χρόνο να εγκλιματιστείς σωστά. Είχαμε έναν καρδιοχειρουργό στην ομάδα μας, ο οποίος ήταν επίσης ορειβάτης και γνώριζε πολλά για το υψόμετρο, και ήταν σίγουρος ότι μπορούσαμε να το κάνουμε. Ήμασταν γρήγοροι, νέοι και δεν μας ένοιαζε. Ίσως αυτό να είναι το πιο σημαντικό πράγμα, να είσαι χαρούμενος που αποχωρίζεσαι το comfort zone σου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε ήδη ανέβει στα 8,000 μέτρα και σκεφτόμασταν ότι το μόνο που μας από τον στόχο μας είναι 700 μέτρα”.
Όμως, οι συνθήκες που επικρατούν μέχρι να αγγίξεις το ψηλότερο σημείο του Έβερεστ δεν είναι τόσο εύκολες. Ειδικά, όσο πλησιάζεις προς αυτήν. “Επειδή ο αέρας είναι τόσο αραιός, όλοι πριν από εμάς είχαν ανέβει στο Έβερεστ μεταφέροντας δύο φιάλες οξυγόνου και αυτές ζύγιζαν έξι με επτά κιλά η καθεμία. Γνωρίζαμε λοιπόν ότι, χωρίς αυτά, θα ήμασταν πολύ ελαφρύτεροι και γρηγορότεροι. Είχαμε καλό εξοπλισμό – ορειβατικά ρούχα βρετανικής κατασκευής και πλαστικές μπότες που ήταν ελαφρύτερες και πιο ζεστές από τις δερμάτινες που φορούσαν όλοι τότε. Τις έχω ακόμα στη σοφίτα μου”
Η ανάβαση του Habeler στο Έβερεστ μπορεί να έγινε το 1978, αλλά για τον ίδιο η αναρρίχηση δεν ανήκει σίγουρα στο παρελθόν. Το 1974, ανέβηκε στη βόρεια πλευρά του Άιγκερ μαζί με τον Messner σε χρόνο ρεκόρ και, το 2017, σε ηλικία 74 ετών, το έκανε ξανά με τον David Lama.
“Εξακολουθώ να σκαρφαλώνω πολύ, και το χειμώνα κάνω καθημερινά μια εκδρομή με σκι για τουλάχιστον δύο ώρες. Βάζω τα πέδιλα στα σκι, ανεβαίνω και κατεβαίνω με σκι στο σπίτι μου. Είμαι 80 ετών, αλλά δεν με νοιάζει η ηλικία. Απλά μου αρέσει να κινούμαι“, εξομολογείται όσο κλείνει θαρραλέα το μάτι στην επόμενη μεγάλη του περιπέτεια.
