Τ ι είναι αυτό που σε κάνει να πετάγεσαι από το κρεβάτι, στο άκουσμα του ξυπνητηριού χωρίς δεύτερη σκέψη, μες την μαύρη νύχτα, φορώντας το σακίδιό σου, έτοιμο εδώ και μέρες εκεί στην γωνία του δωματίου σου, περιμένοντάς σε υπομονετικά να το βάλεις στην πλάτη σου;
Τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις να κρατήσει αυτή η υπέροχη αίσθηση του πιασμένου σου κορμιού για πάντα; Τι είναι αυτό που κάνει το χαμόγελό σου να φωτίζει το πρόσωπό σου μέρες μετά, ενώ έχεις γυρίσει από την βουνίσια σου εξόρμηση και το βλέμμα σου αναζητά αμέσως την επόμενη;
Τι είναι αυτό που οι συνάδελφοι σου στο γραφείο την Δευτέρα, που σε βλέπουν έτσι δεν μπορούν να πιστέψουν – μετά που έμαθαν ότι έκανες μια 15ωρη πορεία στα χιονισμένα βουνά – ότι είσαι πιο ξεκούραστη απ’ αυτούς που πέρασαν το ΣΚ χαζεύοντας το μαύρο κουτί; Τι είναι αυτό που οι εικόνες που είδες προκαλούν δάκρυα συγκίνησης και χαράς ταυτόχρονα;
Στο οροπέδιο των Μουσών, Όλυμπος
«…Ψηλές κορφές, απότομες ορθοπλαγιές, βαθιές χαράδρες, ήρεμα λιβάδια, πυκνά δάση, δροσερές πηγές και ρυάκια, συνθέτουν την ψυχή ενός βουνού που συνεχίζει να διατηρεί τη μαγεία του, το μύθο του και τη λαμπρότητά του, κι όλοι εμείς ως ταπεινοί επισκέπτες του, αφήνουμε τη φύση να μας διδάξει, την περιπέτεια να μας συνεπάρει και την ψυχή μας να ονειρευτεί…”, γράφει ο αγαπημένος μου φίλος και συνορειβάτης Γιώργος Αβραμίδης μέσα στο «βουνίσιο» του blog The Hiking Experience και αυτό θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις…
Το βουνίσιο αυτό μικρόβιο μπήκε μέσα μου πριν από αρκετά χρόνια για τα καλά – με αντίδοτο να μην έχει βρεθεί ακόμα ευτυχώς – όμως οι αναμνήσεις με γυρνάνε στην παιδική μου ηλικία, τότε που έβλεπα ασταμάτητα διάφορα ντοκιμαντέρ, που είχαν πάντα ένα κοινό θέμα – την φύση και τα βουνά, την άγρια ομορφιά. Ειδικά χιονισμένα μου προκαλούσαν δέος, ήταν πάντα τυλιγμένα με ένα πέπλο μυστηρίου που ήθελα να ανακαλύψω μια μέρα. Ορειβάτες φορτωμένοι με βαριά σακίδια στις πλάτες τους να χάνονται μέσα στην ομίχλη, χιονοθυέλες, στιγμές προετοιμασίας τους για την ανάβαση, χαμόγελα και ένα βλέμμα, αχ αυτό το βλέμμα ακόμα και τώρα που το θυμάμαι μου προκαλεί ρίγη. Που να ’ξερα τότε ότι ένα παιδικό όνειρο, να βρεθώ στην Κατασκήνωση Βάση του Everest μετά από πολλά χρόνια θα πάψει να είναι πια όνειρο…
Ο ερχομός μου στην Ελλάδα το 1995, χτυπημένη από έρωτα σαν να σημάδευε την αρχή πραγματοποίησης του ονείρου αυτού. Τότε ούτε μπορούσα να το φανταστώ, κάλιστα ούτε μου περνούσε από το κεφάλι μου. Δεν υπήρχαν κάποιες ενδείξεις και ήταν αδύνατον να προβλεφθεί ότι τα «βουνά» θα επικρατούσαν στη ζωή μου – μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες – και θα άλλαζαν τον τρόπο που την έβλεπα και την βίωνα, θα άλλαζαν την καθημερινότητά μου, τον τρόπο σκέψης μου, τις παρέες μου, τις προτεραιότητες μου…
Στην κορυφή της Ελλάδας, τον Μύτικα
Καταγράφαμε – με τον Κώστα μου – με τις φωτογραφικές μας μηχανές ανθρώπους, τοπία, πουλιά, προσωπικές δραστηριότητες. Όλα αυτά άρχισαν να έχουν νόημα σε εμάς
Ήταν το 2005 όταν μια μικρή φωτογραφική μηχανή, μιας χρήσεως και αδιάβροχη μπήκε στην ζωή μου. Θυμάμαι ότι είχα κανονίσει να κάνω κάτι διαφορετικό. Θα δοκίμαζα για πρώτη μου φορά την κατάβαση ποταμιού με φουσκωτή βάρκα (rafting) κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου στη μέση του χειμώνα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε, αντιθέτως είχα ενθουσιαστεί. Αυτή η μικρή κάμερα αποδείχθηκε μεγάλη εκείνη τη μέρα, παγώνοντας υπέροχες και αξέχαστες στιγμές και αυτή η εμπειρία θα με διαμόρφωνε σταδιακά, κάνοντας με να αναζητήσω κάτι πιο δυνατό από τις δυο ώρες του rafting.
Και κάπως έτσι είχαν αρχίσει τα πρώτα μου βήματα στο ομορφο βουνίσιο κόσμο στην Ελλάδα, τα Σαββατοκύριακα, σε κοντινούς ορεινούς προορισμούς από την Αθήνα, γεμίζοντας τα με μοναδικές στιγμές. Καταγράφαμε – με τον Κώστα μου – με τις φωτογραφικές μας μηχανές ανθρώπους, τοπία, πουλιά, προσωπικές δραστηριότητες. Όλα αυτά άρχισαν να έχουν νόημα σε εμάς. Σταδιακά, αρχίσαμε να περπατάμε πολύ για τις ανάγκες της λήψης φωτογραφιών. Εκατοντάδες μέτρα στην αρχή, χιλιάδες λίγο αργότερα. Και όλα αυτά με όλες τις καιρικές συνθήκες και σε όλα τα είδη των εδαφών.
Στο οροπέδιο των Μουσών
Και χωρίς να το καταλάβουμε αρχίσαμε να πεζοπορούμε, να αναζητάμε καινούργιες διαδρομές, μονοπάτια, μέρη μακριά από τον «πολιτισμό», τοπία προικισμένα απ’την φύση και ξεχασμένα στον χρόνο από τον άνθρωπο, σημεία που ο χρόνος έχει σταματήσει προκαλώντας σε να φτάσεις εκεί, να τα ανακαλύψεις, προσφέροντάς σου μαγικές και ανεπανάληπτες στιγμές… μέρη που θα πονέσεις για να φτάσεις εκεί, θα κουραστείς, θα πεις “δεν πάει άλλο, γυρνάω πίσω” ενώ τα πόδια σου θα συνεχίζουν, θα σε τραβάνε εκεί, στην απόλυτη ηδονή. Και χωρίς να το καταλάβεις, θα ξυπνήσεις μια μέρα εκεί ψηλά, στην Δρακόλιμνη, παρέα με τους αετούς και τα αγριοκάτσικα και ανοίγοντας την σκηνή σου τα μάτια σου θα τυφλωθούν από δάκρυα, η κραυγή της ηδονής δεν θα βγαίνει από το στόμα σου και θα μείνεις “παράλυτος”, μην θέλοντας να χαλάσεις την μαγεία της στιγμής αυτής, που παρακαλάς να μείνει για πάντα…
Δρακόλιμνη Γκαμίλας
Σκαρφαλώναμε στις κορυφές, σαν να θέλαμε να αγγίξουμε τον ουρανό και να φύγουμε ταυτόχρονα από τους γήινους δεσμούς, εκεί πάνω είναι αλλιώτικος ο κόσμος, φαίνονται όλα τόσο όμορφα, ήρεμα, γαλήνια, εκεί πάνω ξεχνάς την κούραση και ταλαιπωρία της ανάβασης και απλά σιωπάς… Δεν είναι η κορυφή αυτοσκοπός, είναι η προσπάθεια να φτάσεις εκεί και η αίσθηση ότι το κατάφερες, ότι δεν λύγισες, δεν σταμάτησες…
Η αγάπη μας για τα βουνά μάς έκανε να ταξιδεύουμε σε μακρινούς προορισμούς, θέλοντας να αισθανθούμε το πώς είναι ο κόσμος βλέποντάς τον από άλλες, πιο ψηλές κορυφές…
Αώος Ποταμός
Αφήναμε τα πατήματά μας στα μονοπάτια όλες τις εποχές, μα το ήχος τους ήταν πάντα διαφορετικός, είχαν άλλο χρώμα, άλλη μυρωδιά… Ναι, το χιόνι μυρίζει, δεν με πιστεύετε; Κι όμως… δοκιμάστε το!
Βγείτε έξω και πάρτε μια βαθιά ανάσα, θα με θυμηθείτε… και το διψασμένο χώμα με την πρώτη βροχή έχει άλλη μυρωδιά, η φύση είναι όμορφη και όταν πεθαίνει, μέσα στα χρώματα του φθινοπώρου!
Τα πρώτα βήματα αναρρίχησης
Οι επιστήμονες λένε ότι η πεζοπορία στα βουνά δυναμώνει τον εγκέφαλο, μειώνει τις αρνητικές σκέψεις, κάνει τα προβλήματα της καθημερινότητας πιο εύκολα, ενισχύει τη δημιουργικότητα, γαληνεύει την ψυχή… το σίγουρο είναι ότι εμάς μας κάνει να επιστρέφουμε σε αυτά, ξανά και ξανά δημιουργώντας μας μια γλυκιά εξάρτηση…».
