Ένας από τους πιο θρυλικούς ποδηλάτες- ταξιδιώτες είναι αδιαμφισβήτητα ο Ian Hibell, που πέρασε περισσότερα από 40 χρόνια ποδηλατώντας σε δύσκολες περιοχές και ανακαλύπτοντας όλον τον κόσμο.
Γράφει ο Άρης Κατσίδης
Σίγουρα θα πρέπει να υπήρξαν δύσκολες στιγμές μέσα στα ταξίδια του, τόσο στις λάσπες των βάλτων, όσο και στις κατάφυτες ελώδεις περιοχές της Κεντρικής Αμερικής, τις οποίες θυμόταν με νοσταλγία ο Ian Hibell όταν βρισκόταν πίσω στο σπίτι του στην Αγγλία.
Ο Hibell, ήταν ένας άνθρωπος σε μία μοναδική εντυπωσιακή αποστολή: να οδηγήσει το ποδήλατό του όσο το δυνατόν πιο μακριά, σε όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές του πλανήτη.
Αυτό που ήθελε να πετύχει ήταν μόνο για να δει τι υπήρχε εκεί έξω, σε πιο μακρινές περιοχές, υπογραμμίζοντας ότι: «Πολλές φορές ένα πτηνό πηγαίνει και πετάει προς ένα μέρος που το ελκύει. Υποθέτω ότι δεν θα μπορούσε να σου πει γιατί, αλλά το κάνει ούτως ή άλλως».
Δεν τον εμπόδισαν τα ατελείωτα χιλιόμετρα αδιαπέραστης ζούγκλας, ούτε τον επηρέασαν τα πιο δύσκολα ορεινά περάσματα, η καταρρακτώδης βροχή και η σωματική εξάντληση, για να πετύχει τον στόχο του και να παραμείνει προσηλωμένος σε αυτό που ήθελε να πετύχει.
Δυστυχώς ο Hibell σκοτώθηκε το 2008 στην Ελλάδα από έναν ασυνείδητο οδηγό!
Στις 23 Αυγούατου 2008 στην Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας, στο ύψος της Βαρυμπόμπης, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε από ένα 32χρονο Ελληνα οδηγό VW GOLF GTI, που σύμφωνα με τις εφημερίδες έκανε κόντρες. Αυτόπτης μάρτυρας συγκράτησε τον αριθμό του και ο δράστης συνελήφθη την επόμενη μέρα στην Κηφισιά
Ο Hibell γεννήθηκε στο Σάρεϊ της Αγγλίας το 1934 και ξεκίνησε να κάνει διαδρομές μεγάλων αποστάσεων σε πιο παραλιακές περιοχές, με το ποδήλατο σε μικρή ηλικία μαζί με τον πατέρα του, ενώ οι δυο τους κοιμόντουσαν σε εξωτερικούς χώρους. Μετά από μια θητεία στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία, έπιασε δουλειά στην Standard Telephones, αλλά η τρέλα του για ταξίδια δεν τον άφηνε σε ησυχία.
Για αυτό και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πήρε δύο χρόνια αναβολή από την δουλειά για να ταξιδέψει, κάτι που βέβαια κράτησε για όλη την ζωή του, αφού «διψούσε» για να κάνει ποδήλατο σε όσα περισσότερα μέρη μπορούσε και σε όσες περισσότερες χώρες γινόταν.
Ο Hibell έκανε απίστευτα επιτεύγματα στην ποδηλασία. Πραγματικά εκπληκτικά επιτεύγματα αντοχής, τόσο ψυχικής όσο και σωματικής. Το 1973, οδήγησε από την άκρη της Νότιας Αμερικής στην παγωμένη άγρια φύση της Αλάσκας, στην πορεία έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ποδηλάτησε πέρα από το Darien Gap στον Παναμά, 66 μίλια βάλτου.
Βέβαια είχε κάνει κάτι παρόμοιο στην Ευρώπη και στην Αφρική, ξεκινώντας από την Νορβηγία και τερματίζοντας στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στη Νότια Αφρική.
Διέσχισε τη Σαχάρα, όπου το ποδήλατό του παραλίγο να κολλήσει στην άμμο της ερήμου, κινδύνεψε να πεθάνει από την ελονοσία στην Ζάμπια, με τους ανθρώπους του γραφείου του να είναι τόσο σίγουροι ότι είχε πεθάνει, οπότε έκαναν ενέργειες για να τον στείλουν στην Αγγλία.
Αλλά τελικώς, ο Hibell μετά την έρημο, πέρασε την ζούγκλα και τους ελέφαντες και κατάφερε να βρεθεί στον προορισμό του.
Ένα άλλο μεγάλο του ταξίδι ήταν στα νησιά Φόκλαντ, ενώ κατέβηκε στην Ανταρκτική και οδήγησε το ποδήλατό του και εκεί.
Στο peak του, ο Hibell διένυε περισσότερα από 6.000 μίλια κάθε χρόνο με το ποδήλατό του και φυσικά αγαπούσε αυτό που έκανε, αφού στο βιβλίο του, το 1984 με τίτλο «Into the Remote Places», ανέφερε ότι «το ήσυχο βουητό των τροχών, το τρίξιμο του ιμάντα, ο ήχος που κάνει το καλαθάκι κατά την κίνηση του ποδηλάτου, ήταν υπέροχα».
Φυσικά και συνέχισε και τα επόμενα χρόνια, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 σταμάτησε για λίγο καιρό. Ο Hibell αργότερα έκανε ποδηλασία στην Βενεζουέλα, στα νησιά της Καραϊβικής και στον Νότιο Ειρηνικό, ενώ είχε ως στόχο να κάνει μια μεγάλη διαδρομή κατά μήκος της Ρωσίας και της νοτιοανατολικής Ασίας, μια επιλογή που επηρεάστηκε πολύ από κάποια συμβάντα.
Ιδιαίτερα, στην Ρωσία έπαθε τροφική δηλητηρίαση, δέχθηκε επίθεση από ένα σκύλο στην πόλη του Όμσκ, πετώντας τον κάτω από το ποδήλατό του, με ένα διερχόμενο φορτηγατζή να τον σώζει, αφού τρόμαξε τον σκύλο, πετώντας πέτρες.
Συνέχισε να ποδηλατεί μέσα από χιονοθύελλες κοντά στη λίμνη Βαϊκάλη και στη συνέχεια κατευθύνθηκε νότια προς τη Μογγολία, όπου «κάηκε» από τον ήλιο. Δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ρωσία λόγω προβλημάτων με την βίζα, για αυτό εγκατέλειψε το ταξίδι και γύρισε σπίτι του.
Το 2006, αποφάσισε να ολοκληρώσει το μεγάλο του ταξίδι αντίστροφα, κάνοντας πετάλι από την Μπανγκόκ στο Βλαδιβοστόκ. Τον Σεπτέμβριο, κοντά στο τέλος του ταξιδιού του, ο Hibell χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο στο Χαρμπίν της Κίνας και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο αριστερό του χέρι και στον ώμο του, με αποτέλεσμα να διακόψει προσωρινά το ταξίδι του.
Αυτό που τον ένοιαζε ήταν η κατάσταση του ποδηλάτου του: «Το ποδήλατο είναι εντάξει, αλλά μπαίνω και βγαίνω στο νοσοκομείο σε καθημερινή βάση».
Αργότερα τον ίδιο μήνα, πήγε με το αεροπλάνο, στο Βλαδιβοστόκ, κάνοντας πολλές διορθώσεις υλικοτεχνικές στο ποδήλατο του.
Δυστυχώς, δύο χρόνια αργότερα (το 2008), ο Hibell σκοτώθηκε στην Ελλάδα όταν τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με ταχύτητα.
Ήταν 74 ετών και εξακολουθούσε να κάνει τον γύρο του κόσμου με το ποδήλατο.
