Π ριν τέσσερα χρόνια, στις 19 Οκτωβρίου 2018, ο Φώτης Θεοχάρης στόχευσε ψηλά: να πατήσει στις υψηλότερες κορυφές των 113 ορεινών συγκροτημάτων που βρίσκονται πάνω από τον υψηλότερο οικισμό της Ελλάδας, στη Σαμαρίνα, στο νομό Γρεβενών, στα 1500 μέτρα. Στις 26 Σεπτεμβρίου 2022, ο στόχος επετεύχθη με απόλυτη επιτυχία.
Συνέντευξη στον Σάββα Σπανούδη
Πώς γεννήθηκε η ιδέα των 113 κορυφών και πόσο καιρό προετοιμάστηκες πρακτικά πριν ξεκινήσει η 1η μέρα;
Η ιδέα γεννήθηκε μετά την επιστροφή μου από τα Ιμαλάια το 2018, έχοντας ανέβει το τρίτο ψηλότερο βουνό του κόσμου, οπότε σκέφτηκα να θέσω ένα νέο μεγαλεπήβολο στόχο. Έτσι λοιπόν, έχοντας προμηθευτεί το γεωφυσικό χάρτη της Ανάβασης, άρχισα να καταγράφω τους ορεινούς όγκους άνω των 1.500 μ. Στη συνέχεια, σκέφτηκα να αφιερώσω αυτό το εγχείρημα στο φιλανθρωπικό έργο του Χαμόγελου του Παιδιού, με σκοπό να μεταφέρω το μήνυμα, από κορυφή σε κορυφή, ότι κάθε παιδί έχει δικαίωμα να μεγαλώνει με ασφάλεια και υγεία μέσα από την άθληση. Όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι, δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη σωματική προετοιμασία, μιας και βρίσκομαι συνεχώς στα βουνά. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν η πλήρης καταγραφή των βουνών, η μελέτη για την πρόσβαση, την επικινδυνότητα και τη δυσκολία, όπως επίσης και η προσπάθεια συνδυασμού κάποιων βουνών που βρίσκονται σχετικά «κοντά», ώστε η ανάβασή τους να ολοκληρωθεί πιο σύντομα.
«Η κατάκτηση 113 κορυφών της Ελλάδας, με υψόμετρο πάνω από 1.500 μέτρα, στον υπερμαραθώνιο αναβάσεων που ολοκλήρωσε ο Φώτης Θεοχάρης, στέλνει μήνυμα ζωής σε μικρούς και μεγάλους: μην σταματάς ποτέ να κάνεις μεγάλα όνειρα και να κυνηγάς το πάθος σου»
Ποια ήταν τα τρία βουνά που σε δυσκόλεψαν περισσότερο κατά την ανάβαση ή την κατάβασή σου σε αυτά;
Ο Παρνασσός με δυσκόλεψε γιατί η ανάβαση δεν έγινε από την κλασική πεζοπορική διαδρομή, αλλά με χειμερινή αναρρίχηση μέσω της κόψης της Λιάκουρας, που οδηγεί στην ομώνυμη κορυφή, στα 2.456 μ. Στο Μαυροβούνι, σε υψόμετρο 2.157 μ., η δυσκολία αφορούσε την εύρεση της διαδρομής. Οι καιρικές συνθήκες ήταν με απόλυτο white-out, δηλαδή χιονισμένο τοπίο με πυκνή ομίχλη, που πραγματικά μόνο με χρήση του gps κατάφερα να φτάσω στην κορυφή, σκάβοντας το χιόνι για να βρω το κολονάκι της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
Τέλος, η πρώτη απόπειρα ανάβασης στην Κοκκινόλακα, στα 1.796 μ., δεν είχε την καλύτερη κατάληξη, μιας και 120 μέτρα πριν από την κορυφή, εν μέσω χιονόπτωσης και σε πολύ κοντινή απόσταση από εμάς, έπεσε ένας κεραυνός, γεγονός που μας ανάγκασε να εγκαταλείψουμε και να επιστρέψουμε ξανά την επόμενη εβδομάδα.
«Στο Μαυροβούνι, στα 2.157μ., οι καιρικές συνθήκες ήταν με απόλυτο white-out. Μόνο με gps κατάφερα να φτάσω στην κορυφή, σκάβοντας το χιόνι για να βρω το κολονάκι της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού»
Ποιο είναι το επάγγελμά σου και πώς κατάφερες να τα συνδυάσεις όλα;
Εργάζομαι στην Ελληνική Αστυνομία. Μιας και οι κορυφές εκτείνονται τόσο στο ηπειρωτικό όσο και στο νησιωτικό κομμάτι της Ελλάδας, αφιέρωνα όλες τις άδειες και τα ρεπό μου για την επίτευξη του στόχου. Στη αρχή επέλεξα να κάνω τα πιο κοντινά βουνά, όπως τα Αροάνια Όρη στα Καλάβρυτα, χρησιμοποιώντας τα ρεπό μου. Στα πιο μακρινά βουνά, όπως το Παγγαίο Όρος στην Καβάλα και το Φαλακρό στη Δράμα, χρησιμοποιούσα τις άδειές μου. Πολλές φορές έφευγα κατευθείαν μετά την εργασία μου, ώστε να μπορέσω να διανυκτερεύσω κοντά στο βουνό, είτε σε κάποιο εκκλησάκι είτε σε κάποιο ξενοδοχείο.
Ποιοι σε στήριξαν στην προσπάθειά σου;
Η στήριξη που είχα δεν αφορά μόνο το εμψυχωτικό, πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της προσπάθειας -που έλαβα κυρίως από τους αγαπημένους μου ανθρώπους, τους κοντινούς και τους διαδικτυακούς φίλους– αλλά και το οικονομικό κομμάτι, μοιράζοντας τα έξοδα μετακίνησης με τους διάφορους φίλους-συνοδοιπόρους που με ακολουθούσαν κάθε φορά, αλλά και τη συνεισφορά της Αθλητικής Ένωσης Αστυνομικών Ελλάδος. Συμπληρωματικά, μεγάλη στήριξη είχα από την εταιρεία Salewa Greece με τη διάθεση ορειβατικού εξοπλισμού, που χωρίς αυτά η αντοχή μου στις καιρικές συνθήκες δεν θα ήταν η ίδια. Ομοίως, η εταιρεία Ανάβαση με στήριξε δείχνοντάς μου το δρόμο για τις κορυφές, μέσα από τους πολυάριθμους χάρτες που με προμήθευσε.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία σου κάθε φορά που ξεκινούσες την ανάβαση προς μία από τις κορυφές;
Η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν αν οι συνοδοιπόροι μου θα καταφέρουν να φτάσουν στην κορυφή και πίσω… Αστειεύομαι. Η ανησυχία μου ήταν ο καιρός. Αρκετές αναβάσεις έγιναν κατά τη διάρκεια του χειμώνα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο καιρός να είναι ευμετάβλητος. Επίσης, οι υπάρχουσες συνθήκες στο βουνό, λόγου χάρη η ποσότητα του χιονιού στις πλαγιές με τον κίνδυνο των χιονοστιβάδων, ήταν πάντα στο μυαλό μου.
Πόσοι άνθρωποι σε ακολουθούσαν στη διαδρομή σε μόνιμη βάση;
Στις αναβάσεις με ακολουθούσαν διάφοροι φίλοι. Κάθε φορά ήταν μαζί μου το λιγότερο ένας. Δεν υπήρξε κάποιος που να ήταν μαζί σε όλες τις αναβάσεις, γιατί αυτό έτσι και αλλιώς δεν ήταν εφικτό και κανείς δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει το έντονο πρόγραμμά μου. Κάθε φορά η παρέα μου άλλαζε.
«Η δυνατότερη στιγμή σε κάθε ανάβαση ήταν αυτή που η ψυχή γεμίζει από ικανοποίηση, αντικρίζοντας τη θέα από την κορυφή»
Πλην της στιγμής που έφτανες στην κορυφή, ποιο ήταν το σημείο της διαδρομής που σε γέμιζε περισσότερο;
Η δυνατότερη στιγμή σε κάθε ανάβαση ήταν αυτή που η ψυχή γεμίζει από ικανοποίηση, αντικρίζοντας τη θέα από την κορυφή. Η ιδέα, η μελέτη, η προετοιμασία, η αφετηρία του μονοπατιού, η εξερεύνησή του, η ανακάλυψη των τοπίων που το περιβάλλουν μέχρι τη στιγμή που ξαφνικά εμφανίζεται το κολονάκι της κορυφής, είναι πράγματα που γεμίζουν πιστεύω κάθε ορειβάτη. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω, θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη απόλαυση πριν από την κορυφή ήταν κυρίως η αίσθηση της προσμονής του να βρεθώ στο κάθε βουνό, μιας και το καθένα έχει τη δική του ενέργεια και σου δίνει κάτι διαφορετικό να νιώσεις. Πλέον, δεν με νοιάζει αν θα φτάσω στην κορυφή, αλλά να απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο τη διαδρομή από το ξεκίνημα.
«Μια μεγάλη περιπέτεια που παραλίγο να εξελισσόταν σε τραγωδία, ήταν η ανάβαση στο δυτικό Μαίναλο στο Φραγκοβούνι, κατά τα άλλα ήπιο και εύκολο βουνό, προσεγγίσιμο από τη Στεμνίτσα»
Θα μας διηγηθείς ένα γεγονός που σου έτυχε σε μία από τις 113 κορυφές και δεν έχεις πεις σε κανέναν, μέχρι τώρα;
Έχω μάθει πως ό,τι συμβαίνει στο βουνό, μένει στο βουνό. Μια μεγάλη περιπέτεια που παραλίγο να εξελισσόταν σε τραγωδία, ήταν η ανάβαση στο δυτικό Μαίναλο στο Φραγκοβούνι, κατά τα άλλα ήπιο και εύκολο βουνό, προσεγγίσιμο από τη Στεμνίτσα.
Ήταν χειμώνας, το χιόνι ήταν αρκετά βαθύ, σε μερικά σημεία έφτανε μέχρι τη μέση μας. Ξεκινήσαμε 9 το πρωί μια παρέα τεσσάρων ατόμων. Ίχνος μονοπατιού δεν υπήρχε πουθενά γιατί ήταν παντού χιονισμένα. Μαζί είχαμε το χάρτη της περιοχής, στον οποίο είχα κάνει αρκετά καλή μελέτη. Ενώ η ανάβασή μας εξελισσόταν ομαλά, ένας συνοδοιπόρος κοντά στην κορυφή παρουσίασε πρόβλημα στο πόδι του, ύστερα από αρκετές ώρες περπατήματος στο βαθύ χιόνι και δεν μπορούσε να κάνει βήμα.
Παρόλα αυτά, κατάφερε με δυσκολία να ακολουθήσει στην κορυφή. Στη συγκεκριμένη ανάβαση, η μόνη στάση ήταν η στιγμή της φωτογραφίας στην κορυφή. Στη συνέχεια, έπρεπε να κατέβουμε αλλά με αργό ρυθμό, λόγω του τραυματισμού του συνοδοιπόρου, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να μας βρει η νύχτα, το πιο έντονο κρύο, η πείνα, αλλά και η δίψα, μιας και τα αποθέματα φαγητού και νερού που είχαμε μαζί μας είχαν τελειώσει. Φτάσαμε στο αυτοκίνητο μετά από 12 ώρες, όπου και ο συνοδοιπόρος ξέσπασε στα κλάματα από τον πόνο και την κούραση.
Έχεις σκεφτεί την επόμενη περιπέτεια-πρόκληση που θα ήθελες να ζήσεις;
Η επόμενή μου πρόκληση είναι ήδη πραγματικότητα και αφορά βουνό του εξωτερικού. Σύντομα αναχωρώ για το Νεπάλ, όπου θα προσπαθήσω να ανέβω το όρος Ama Dablam, με ύψος 6.812 μ. Η αποστολή θα έχει διάρκεια ένα μήνα. Πρόκειται για ένα βουνό ορόσημο για την Ελληνική Ορειβασία, με την πρώτη ελληνική ανάβαση εκεί να γίνεται επιτυχώς το 1987. Βρίσκεται στη σκιά του Έβερεστ, στην περιοχή Khumbu. Είναι ένα βουνό που απαιτεί γνώσεις αναρρίχησης. Ελπίζω να το καταφέρω, και όταν με το καλό επιστρέψω να σας διηγηθώ την εμπειρία μου από εκεί.
• Θέλεις περισσότερες ιδέες για outdoor activities, ταξίδια και περιπέτεια; Ξεφύλλισε το e-mag του TERRA εδώ ή αναζήτησε το δικό σου τεύχος στα σημεία διανομής.
