Μ ικρότεροι, μεγαλύτεροι ηλικιακά, προπονημένοι με σύστημα και μέθοδο, αρχάριοι, με στόχο μία από τις πρώτες θέσεις, με αποκλειστικό σκοπό να ζήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία.
Στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας θα συναντήσεις πολλές διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Με κοινά σημεία και διαφορές – όπως σε κάθε σύνθετη μικρογραφία της κοινωνίας. Γιατί, ο Μαραθώνιος είναι για όλους. Ή για την ακρίβεια, για όποιον επιθυμεί να συμμετάσχει σε μία εμπειρία (πολλών ή λίγων) χιλιομέτρων και να δοκιμάσει τα όρια του ροκανίζοντας το πνεύμα, τη ψυχή και το σώμα του.
Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας είναι ένας θεσμός. Μία ολιστική εμπειρία, την οποία μπορεί να περιγράψει κανείς μόνο αν τη ζήσει πρώτα. Αν γίνει μέλος της – στην απόσταση και τον χρόνο που το σώμα υπομένει και το μυαλό αντέχει. Λίγο πριν την επίσημη έναρξη του 40ου Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, συναντήσαμε τέσσερα άτομα που έχουν βρεθεί πολλάκις ή ετοιμάζονται να συναντήσουν τους υπόλοιπους φιλόδοξους μαραθωνοδρόμους στη γραμμή εκκίνησης το πρωί της Κυριακής.
Ο Κώστας Ρόμπος είναι μαθημένος στο να διανύει μεγάλες αποστάσεις. Στα 43 του, έχοντας συμμετάσχει ήδη στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας στην κλασική διαδρομή και σε αρκετούς αγώνες τρεξίματος, υποστηρίζει ότι η συμμετοχή στον ιστορικό θεσμό αποτελεί μία ανεπανάληπτη εμπειρία. Σήμερα, όσο ξεστοκάρει τα αθλητικά του παπούτσια, είναι πατέρας δύο παιδιών και ιδιοκτήτης κέντρου ξένων γλωσσών και πολυχώρου εκπαίδευσης.
Το όνομα του Παναγιώτη Καραΐσκου είναι συνυφασμένο με τις μεγάλες αποστάσεις. Έχοντας εντάξει τα πολλά χιλιόμετρα στην καθημερινότητα του, λίγες στιγμές πριν από την 40η εκδοχή του Κλασικού Μαραθωνίου, ο Παναγιώτης, 34 ετών, ετοιμάζεται να τερματίσει εντός των πρώτων θέσεων.
Η πρώτη επαφή της Ζηνοβίας Μπουλογιόργου με τις μεγάλες αποστάσεις έγινε στον Μαραθώνιο της Μεσσήνης το 2009. Έκτοτε, οι μεγάλες αποστάσεις μπήκαν στη ζωή της σε καθημερινή βάση ξεκλέβοντας χρόνο από τη σημαντική της θέση σε μεγάλη πολυεθνική και τα τρία της παιδιά. Είναι 47 ετών.
Έχοντας σπουδάσει στη Γυμναστική Ακαδημία, η σχέση του 25χρονου Γιώργου Κορρέ με τον αθλητισμό ξεκίνησε από νωρίς να είναι έντονη. Φέτος, πήρε την απόφαση – για πρώτη φορά – να δοκιμάσει τα όριά του στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Λίγο πριν φτάσει στη γραμμή τερματισμού, ο Κώστας Ρόμπος έχει μία σπουδαία ιστορία να αφηγηθεί.
Πότε ήταν η πρώτη σου συμμετοχή σε Μαραθώνιο;
Κώστας Ρόμπος: Η πρώτη μου συμμετοχή σε Μαραθώνιο ήταν το 2011 στην κλασική διαδρομή του μαραθωνίου της Αθήνας και ήταν πραγματικά μια συγκλονιστική εμπειρία, γεμάτη συναισθήματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ! Ξεπέρασα κατά πολύ τον εαυτό μου, τα όριά μου, σωματικά και πνευματικά!
Παναγιώτης Καραΐσκος: Η δική μου πρώτη συμμετοχή ήταν το 2013 στον Μαραθώνιο της Αθήνας.
Ζηνοβία Μπουλογιόργου: Επίσημα ξεκίνησα τη δρομική μου διαδρομή στις μεγάλες αποστάσεις με τη συμμετοχή στο μαραθώνιο της Μεσσήνης το 2009. Τότε υπήρχαν στη ζωή μου τα δύο από τρία παιδία μου, η εργασία μου -είμαι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός , και ένας σύζυγος , ο οποίος ήταν ήδη μαραθωνοδρόμος.
Γιώργος Κορρές: Η πρώτη μου συμμετοχή στη διαδρομή του Κλασικού Μαραθωνίου θα γίνει φέτος στις 12 Νοεμβρίου και είμαι ενθουσιασμένος.
Τι σε ώθησε να δηλώσεις συμμετοχή;
Κ.Ρ.: Η ενασχόληση μου με το τρέξιμο ξεκίνησε με αφορμή ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή μου γενικότερα. Ο ξαφνικός θάνατος του καλύτερου μου φίλου, του Κώστα, στάθηκε η αφορμή να αλλάξω όλη μου τη ζωή, (δεδομένου ότι δεν είχα αθλητικό υπόβαθρο) και να τρέξω στη μνήμη του ένα μαραθώνιο, βάζοντας στη ζωή μου τον αθλητισμό, ακολουθώντας το παράδειγμά του! Μέσα σε μερικούς μήνες, ωστόσο, ανακάλυψα πόσο πολύ με «γέμιζε» το τρέξιμο, ότι είμαι φτιαγμένος γι’ αυτό, με αποτέλεσμα να τερματίσω τον πρώτο μου αγώνα σε περίπου 3 ώρες. Τον αφιέρωσα στον φίλο και αδερφό μου, τον Κώστα, για να τον τιμήσω πάνω απ’ όλα και να τον ευχαριστήσει που με οδήγησε στο τρέξιμο και μου άλλαξε τη ζωή.
Π.Κ.: Τελείως τυχαία. Ένας φίλος λίγες μέρες πριν μου το το πρότεινε και κάπως έτσι δηλωθήκαμε και τρέξαμε.
Ζ.Μ.: Πηγαίνοντας την πρώτη φορά -ως συγγενής δρομέα- στον τερματισμό της κλασσικής διαδρομής για να δω το σύζυγό μου να τερματίζει, πήρα και την απόφαση ότι «αυτό θα το κάνω και εγώ!». Ήταν τόση η συγκίνηση που ένιωθα βλέποντας ανθρώπους 20 χρόνια μεγαλύτερούς μου (τότε!) να τερματίζουν, ήταν τόσο έντονη η αύρα τους και η χαρά που σου μετέδιδαν μέσα από την επίπονη αυτή προσπάθειά τους, που σε μαγνήτιζε.
Γ.Κ.: Αρχικά, μου αρέσει το τρέξιμο. Για εμένα, αποτελεί μία μορφή ψυχοθεραπείας – ίσως την πιο απλή. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα ζευγάρι παπούτσια και διάθεση. Ξεκίνησα από την πλευρά του Trail Running σε μικρές αποστάσεις 10 – 14 χιλιομέτρων μη έχοντας στο μυαλό μου ποτέ ότι θα τρέξω Μαραθώνιο. Πριν από δύο χρόνια, ξεκίνησα να τρέχω εντατικά και να συμμετέχω σε μικρές διοργανώσεις Μαραθωνίου και μετά από συζήτηση με έναν συνάδελφο (σ.σ. Personal Trainer) αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Μόνος-η ή με ομάδα;
Κ.Ρ.: Η ομάδα μου είναι ο Ανδριακός Ο.Φ., μιας και η καταγωγή μου είναι από την Άνδρο. Μια ομάδα που με στηρίζει και αγαπώ!
Π.Κ.: Μόνος ουσιαστικά, με μια παρέα φίλων που κάναμε μαζί ποδήλατο εκείνη την περίοδο.
Ζ.Μ.: Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να τρέξω στο μαραθώνιο, το 2002, άρχισα να τρέχω μόνη μου μικρές αποστάσεις, 5 χιλιόμετρα στην αρχή , μετά 10 και έφτασα το 2009, με όλες τις υποχρεώσεις που μπορεί να έχει μια νεαρή εργαζόμενη μητέρα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Έκτοτε, ήρθε ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια μας, επιπλέον σπουδές και εξειδικεύσεις πάνω στον επαγγελματικό τομέα , το τρέξιμο όμως ήταν και είναι σταθερά εκεί. Μετρώ πλέον στα 47 μου, με περηφάνια, 20 χρόνια τρεξιματικής εμπειρίας.
Γ.Κ.: Αυτή τη στιγμή, θα τρέξω μόνος μου με τον προπονητή μου, ο οποίος με βοηθά πολύ, ετοιμάζει το πρόγραμμα και με εμένα κατάλληλα.
Εργαζόμενη γυναίκα και μητέρα τριών παιδιών, η Ζηνοβία Μπουλογιόργου αγαπά το τρέξιμο και τις μεγάλες αποστάσεις.
Πόσο καιρό χρειάστηκε να κάνεις προετοιμασία;
Κ.Ρ.: Για τους υψηλού επιπέδου και καλά προπονημένους δρομείς μία τυπική προετοιμασία μπορεί να διαρκέσει από 16 έως 24 εβδομάδες. Στο διάστημα αυτό θα πρέπει να προλάβεις να κάνεις τις απαραίτητες προσαρμογές, να τρέξεις έναν ικανό αριθμό χιλιομέτρων. Έτσι, το σώμα μας θα έχει προσαρμοστεί και θα είμαστε σωματικά και ψυχικά περισσότερο προετοιμασμένοι ώστε να χειριστούμε τις δυσκολίες της προπόνησης για μαραθώνιο.
Π.Κ.: Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη μου φορά δεν είχε καθόλου τρέξιμο, μπήκα στον αγώνα με προπόνηση ποδηλάτου και γυμναστηριακή προπόνηση.
Ζ.Μ.: Η προετοιμασία που ακολουθώ για ένα μαραθώνιο ασφάλτου είναι περίπου 3 μήνες. Πάντα μου δίνει χαρά και κίνητρο να προπονούμαι σε ομάδα, με φίλους.
Γ.Κ.: Η προπόνηση που απαιτεί ένας Μαραθώνιος είναι πολύ διαφορετική από την κλασική προπόνηση γυμναστηριακού χαρακτήρα. Για κάποιον, ο οποίος έχει μία επαφή με το τρέξιμο και τον χώρο του αθλητισμού, προτείνονται 12 με 16 εβδομάδες σωστής προετοιμασίας. Προσωπικά, ξεκίνησα την προετοιμασία μου στις 15 Ιουνίου για να ολοκληρωθεί στις 16 εβδομάδες ουσιαστικά. Η προπόνηση είναι αυξανόμενη, “χτίζοντας” μία εβδομαδιαία βάση χιλιομέτρων, η οποία εξαρτάται από τη φυσική κατάσταση του αθλούμενου αφενός και το καθημερινό του πρόγραμμα αφετέρου. Σε βάθος χρόνου, η ένταση και τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν μέχρι την κορύφωσή τους και στη συνέχεια ελαττώνονται, προκειμένου να μπορέσεις να τρέξεις στον Μαραθώνιο με όλες σου τις δυνάμεις.
Τι είναι ο Μαραθώνιος για εσένα;
Κ.Ρ.: Ο Μαραθώνιος, για εμένα σήμερα, είναι με μια λέξη μάθημα. Είναι Ο αγώνας μου, είναι το κίνητρό μου να συνεχίσω να προπονούμαι σκληρά, να μην τα παρατάω όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες προπονούμαι, μιας και δεν είμαι επαγγελματίας αθλητής, αλλά εκπαιδευτικός. Ο Μαραθώνιος είναι ο απόλυτος αγώνας για εμένα. Είναι το δώρο που θα ήθελα να κάνω σε όλους τους μαθητές μου. Να τους εμπνεύσει η επιμονή και προσπάθειά μου και να θυμούνται αυτό: «Ό,τι μπορείς να φτάσεις εκεί που ονειρεύεσαι, αρκεί να μην τα παρατάς»
Π.Κ.: Ο Μαραθώνιος για εμένα σήμερα είναι τρόπος ζωής! Μέσα από αυτό το μεγάλο ταξίδι 10 χρόνων έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος και έχω μάθει πολλά. Είναι ένα μεγάλο σχολείο και νιώθω τυχερός που τα έφερε έτσι η ζωή.
Ζ.Μ.: Για μένα, ο Μαραθώνιος είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και ελπίζω να με συνοδεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Γ.Κ.: Το τρέξιμο και ο Μαραθώνιος είναι τρόπος ζωής. Μία μορφή άθλησης πολύ διαφορετική, την οποία δεν επιλέγω αποκλειστικά για τα οφέλη της στο σώμα, αλλά για όλη την εμπειρία.
Ποια σκέψη σου δίνει κίνητρο να συνεχίσεις τη διαδρομή όταν νιώθεις ότι οι δυνάμεις σου εξαντλούνται;
Κ.Ρ.: Η σκέψη που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω όταν οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν είναι οι άνθρωποί μου. Η οικογένεια και οι φίλοι που με περιμένουν στο τερματισμό, ειδικά τα παιδιά μου. Γι’ αυτούς θα τερματίζω πάντα και δεν εγκαταλείπω κανέναν αγώνα. Ακόμα και όταν δεν πηγαίνουν τα πράγματα όπως ήλπιζα, δεν τρέχω μόνο για το χρόνο. Και αυτό είναι το point: Να μην τα παρατάς ποτέ!
Π.Κ.: Οι άνθρωποι που με περιμένουν και πιστεύουν σε εμένα.
Ζ.Μ.: Ο τερματισμός σε έναν μαραθώνιο είναι κάτι που μου προκαλεί ρίγος και μόνο στη σκέψη. Η συμμετοχή σε ένα τέτοιο άθλημα σε μαθαίνει να είσαι συνεπής, υπομονετικός και κυρίως ταπεινός. Ειδικά, στην κλασσική διαδρομή, η σκέψη του τερματισμού μέσα στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, είναι αυτό που με ωθεί να συνεχίσω ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές!
Γ.Κ.: Στο μυαλό μου, υπάρχουν πάντα ο σκοπός και ο στόχος που ξεκίνησα όλη την προσπάθεια. Σκέφτομαι ότι εφόσον είμαι καλά σωματικά και ψυχικά, μπορώ να συνεχίσω μέχρι να φτάσω στον τερματισμό και στην επίτευξη του στόχου μου, όποιος και αν είναι αυτός. Ότι είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνω πράξη αυτό που έχω στο μυαλό μου.
