Ό λα είναι μέσα στο μυαλό. Αυτή είναι η φράση που όλοι και περισσότεροι ψυχολόγοι και ραγδαίως αυξανόμενοι life coaches σιγοψιθυρίζουν στο αυτί μας κάθε φορά που ξεχνάμε ότι ο εγκέφαλος είναι ικανός να δημιουργήσει μέσα από τους νευρώνες του εικόνες ταξιδιάρικες, πλάνα απόδρασης, στιγμιότυπα από τα αγαπημένα μας νησιά ή προορισμούς.
Σεκόντ, απαραίτητα για την επιβίωση (sic) αρκετών στη λαίλαπα – μία λέξη ταιριαστή με την ατμόσφαιρα και την θερμότατη αύρα του φετινού καλοκαιριού – του staycation. Ή αλλιώς της επιλογής (τα ερωτηματικά, ξαφνικά, αρχίζουν και γίνονται πολλά) να μην ξεφύγουμε από τη μόνιμη κατοικία μας και να ανακαλύψουμε τα μυστικά μίας πόλης που κατά τη διάρκεια της φρενήρης πραγματικότητας αδυνατούμε.
Αυτό, δηλαδή, που στο παρελθόν συνηθίζαμε να περιγράφουμε απλά ως Αύγουστο στην πόλη ή το σπίτι. Γιατί, κακά τα ψέματα η μεγάλη έξοδος πραγματοποιείται πάντα στην καρδιά του τελευταίου – ημερολογιακά και μόνου – μήνα του θέρους. Τότε, που κατά μήκος της πιο πολυσύχναστης οδού μπορείς να ακούσεις τις ανάσες σου, δυσκολεύεσαι να χαμηλώσεις τις φωνές στο κεφάλι σου και να συναντήσεις πρόσωπα και φιγούρες που με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο σηματοδοτούσαν την έναρξη ή τη λήξη της κάθε μας ημέρας. Όλοι περνούσαν καλά. Τόσο εκείνοι που ανακάλυπταν κρυμμένους θησαυρούς – υπάρχουν – της πόλης όσο και οι υπόλοιποι που επιδίδονταν σε βουτιές, εξορμήσεις, μεσημεριανό φαγητό σε ταβερνάκια. Ο καθένας συγχρονιζόταν με την δική του περιγραφή της λαοφιλούς αυγουστιάτικης ραστώνης.
Υπάρχει, όμως, μία σημαντική διαφορά. Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, το προαναφερθέν σκηνικό υπήρξε επιλογή. Ζυγισμένη με τα υπέρ και τα κατά, σωστά υπολογισμένη, χρονικά οριοθετημένη, με την κατάλληλη προετοιμασία. Είχε ελευθερία στην ουσία της. Κάτι, για το οποίο ο τρόπος με τον οποίο το staycation μαρκετινίστικα και socialmediaκά τεχνηέντως προσπαθεί να επιβληθεί γεννά ερωτηματικά. Είχε θετική προαίρεση και κανένα σύννεφο – πόσο δεν ταιριάζουν στον θερινό ουρανό – στην οπτική της.
Άκουσα πολλά – και το σημαντικότερο – πολλούς πριν τον ολιγοήμερο αποχωρισμό του σπιτιού μου για μερικές ημέρες στα γαλανά νερά της θάλασσας και τη φιλοξενία φίλων. Εκεί που οι λεπτομέρειες ήταν έτοιμες να με αποπροσανατολίσουν από την πυρήνα, οι ομοιότητες με οδήγησαν στην ουσία: όλοι είτε θα επισκέπτονταν το εξοχικό τους, είτε θα εμπιστεύονταν τους φίλους τους, είτε θα έμεναν απλά στο σπίτι τους. Κανείς δεν το ονόμασε #staycation. Κι ας ήταν δημοσιογράφοι. Ίσως, επειδή, δεν αποτελούσε επιλογή τους, αλλά περισσότερο απόρροια της συνεχούς αύξησης των τιμών (αεροπορικών και ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, διαμονής), του δύσκολου φθινοπώρου και σφιχτού χειμώνα που έρχεται, της ανασφάλειας για το πώς θα έρθει με θετικό οικονομικό πρόσημο το τέλος του μήνα.
Περισσότερο, όμως, διάβασα. Η έρευνα του ΙΕΛΚΑ (Ινστιτούτο Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών) είναι κατατοπιστική. 1 στους 2 καταναλωτές δηλώνει ότι δεν θα κάνει φέτος διακοπές, ενώ το 32% δηλώνει ότι θα ενδώσει μεν σε διακοπές, αλλά αυτές θα είναι λιγότερες ημέρες. Την ίδια ώρα, η έρευνα αναφέρει πως καταγράφονται αυξήσεις 19,7% στα αεροπορικά εισιτήρια, ενώ το πακέτο διακοπών εμφανίζεται πιο ακριβό κατά 12,7%. Αυτοί είναι επιγραμματικά και οι λόγοι που φέτος οι διακοπές φαντάζουν όνειρο απατηλό.
Τελικά, για πόσους το staycation αποτελεί συνειδητή επιλογή και όχι μία επιβεβλημένη πλάνη ελευθερίας;
