Η οροσειρά Rwenzori (αναφέρεται ως Όρη Ρουενζόρι ή Ρουβενζόρι) αποτελεί μία όχι και τόσο γνωστή περιοχή της Αφρικανικής ηπείρου, που παρουσιάζει όμως μερικές από τις υψηλότερες κορυφές της. Είναι μια συστάδα υψηλών βουνών στην κεντρική Αφρική, στα σύνορα Ουγκάντας και Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, με έξι κύριους όγκους που τους χωρίζουν βαθιά φαράγγια και υψηλότερη κορυφή το όρος Στάνλεϊ σε υψόμετρο 5.109 μ.
O adventurer Dan Slater, συνεργάτης του Australian Geographic, συμμετείχε στα μέσα του 2020 στην αποστολή του θρυλικού Αυστραλού εξερευνητή Tim Macartney-Snape και κατέγραψε το ταξίδι τους ψηλά στη “στέγη” της Αφρικής, διασχίζοντας μερικούς από τους τελευταίους παγετώνες της άγριας ηπείρου που έχουν απομείνει.
Arusha, Τανζανία, 1966. Ο μικρός Tim ρεμβάζει έξω από το παράθυρο της σχολικής του τάξης κατά μήκος του πύρινου ορίζοντα έως τον αδρανή ηφαιστειακό κώνο του όρους Meru που κυριαρχεί στα βόρεια της πόλης του, και ονειρεύεται. Η πρόσφατη σχολική εργασία του με θέμα την εξερεύνηση της Αφρικής έχει εξάψει τις ψηλές βουνοκορφές της ηπείρου στη φαντασία του, με τα βουνά Rwenzori της Ουγκάντα να ξεχωρίζουν στην έρευνά του, καθώς οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν ότι ήταν η πηγή του Νείλου. Ενώ το Όρος Στάνλεϊ, το τρίτο υψηλότερο της Αφρικής μετά το Κιλιμάντζαρο και το όρος Κένυα, είναι πολύ μακρινό για να αποτελέσει ρεαλιστικό στόχο για τον Bwana Kidogo, όπως τον γνώριζαν, υπόσχεται στον εαυτό του ότι μια μέρα θα σκαρφαλώσει στην κορυφή του Meru και θα αισθανθεί την αγαλλίαση τού να βρίσκεσαι στον ουρανό, μη μπορώντας να προχωρήσεις παραπέρα.
Tim Macartney-Snape
Τρέχουμε με fast forward στις ημέρες του λυκόφωτος του δυστοπικού 2019. Αυτό το νέο αγόρι είχε εκπληρώσει το όνειρό του και μαζί με αυτό, πολλά ακόμη. Έχοντας μετακομίσει στην Αυστραλία στην ηλικία των 12, ο ενθουσιασμός του με τα βουνά συνέχισε να μεγαλώνει. Το 1984 συμμετείχε στην πρώτη Αυστραλιανή εξόρμηση στο Έβερεστ, το οποίο σκαρφάλωσε από μια καινούργια διαδρομή. Έξι χρόνια μετά επέστρεψε στα Ιμαλάια με τα πόδια από τον κόλπο της Βεγγάλης, και έγινε ο πρώτος και μέχρι στιγμής ο μοναδικός άνθρωπος που κατόρθωσε να ανέβει στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου ξεκινώντας από το επίπεδο της θαλάσσας.
Λίγο αργότερα, ίδρυσε την εταιρεία «Sea to Summit», η οποία έγινε ένας παγκόσμιος leader για την αγορά του outdoor εξοπλισμού. Έχοντας πουλήσει το brand που δημιούργησε πριν από λίγα χρόνια, ο Tim Macartney-Snape, ζει πλέον ικανοποιημένος οδηγώντας μικρές ομάδες σε απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη για την ταξιδιωτική εταιρεία περιπέτειας World Expeditions. Το συγκεκριμένο ταξίδι που διηγείται ο Dan, στις τρεις κορυφές του Rwenzori, σιγόκαιγε μέσα του εδώ και 50 χρόνια.
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα το εξής: o ορεινός όγκος του Rwenzori είναι λασπώδης. Ανεξέλεγκτα, αδιάκοπα λασπώδης. Το πρώτο πρωινό, προσφέρεται στον κάθε πεζοπόρο που θα τον διασχίσει ένα ζευγάρι ψηλών γαλοτσών (μαζί με μια ομπρέλα και ένα θερμός), με τις οποίες θα ζήσει αρκετά περισσότερη δράση από ότι με τα ορειβατικά του μποτάκια. Για ατελείωτες μέρες, το μονοπάτι είναι πνιγμένο κάτω από μισό μέτρο «ασυμβίβαστης» γλοιώδους λάσπης. Αυτό είναι το είδος ενός σχιζοφρενικού βάλτου που έχει περισσότερη και δυνατότερη προσωπικότητα από μια ομάδα εννέα σκληραγωγημένων πεζοπόρων, μαζί. Εκεί υπάρχουν πιθανώς μη καταγεγραμμένα μέχρι στιγμής είδη λάσπης που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στη Γη. Πολλές φορές κορμοί και στοίβες από κλαδιά δέντρων τους βοηθούν να αποφεύγουν τις μεγάλες δυσδιάκριτες τρύπες στο έδαφος που τελικά ονόμασαν «η πύλη του Underbog», ή «η φονική τρύπα του Franklin».
Ο άτυχος Franklin είναι δημοσιογράφος της Daily Monitor, μια εφημερίδα υψηλού κύρους της Ουγκάντα, ο οποίος έπεσε θύμα της κλασικής πτώσης «μου βγήκε η μπότα και έπεσα ολόκληρος μέσα στην τρύπα». Χάρη στους πονηρούς χειρισμούς του τοπικού πράκτορα της World Ex, τα Μέσα ενημέρωσης της Ουγκάντας έχουν λατρέψει τον Tim και τον τοποθέτησαν στο επίκεντρο του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, έτσι ο Franklin ανέλαβε την αποστολή να καλύψει την εξερεύνηση του Rwenzori. Ο CEO του Τουριστικού Συμβουλίου της Ουγκάντα ήρθε από την Καμπάλα, περίπου 400 χιλιόμετρα μακριά, για να αποχαιρετήσει τους δυο φίλους εξερευνητές στο μικρό χωριό του Kilembe, παρασύροντας μάλιστα όλους τους κατοίκους του σε μια χαρούμενη γιορτή. Ο Tim τα υπομένει όλα αυτά στωικά, βγάζοντας ένθερμους λόγους, χαιρετώντας τους πάντες, αλλά μέσα του ζητωκραυγάζει, όπως όλοι τους, μιας και θα ξεφύγουν επιτέλους από αυτό το «τσίρκο» και θα πλησιάσουν τους πρόποδες του βουνού.
Ένα σχετικά νέο, μόλις 3.000.000 χρόνων, το όρος Rwenzori είναι αποτέλεσμα της ίδιας αλληλεπίδρασης πλακών που διαμόρφωσε και συνεχίζει να δίνει μορφή στο τοπίο του Αφρικανικού Great Rift Valley. Ενώ βρίσκεται στα σύνορα με την ταραχώδη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ευτυχώς είναι τόσο κρύο και απροσπέλαστο για τις πολλές ομάδες ανταρτών που μαστίζουν τη χώρα, με αποτέλεσμα να μην κάνει εύκολη τη μετακίνησή τους μέχρι εδώ. Γεγονός που σώζει τους φίλους μας εξερευνητές από την πιθανότητα απαγωγής.
Για κάθε περίπτωση, οι ένοπλοι φρουροί της Uganda Wildlife Authority πραγματοποιούν τακτικές περιπολίες στον άξονα των συνόρων, εμποδίζοντας έτσι τις ενημερώσεις του ημερολογίου του γράφοντα να φτάσουν την ημέρα… 102: «Επιτέλους απελευθερώθηκα από τον στρατό των Mai-Mai. Έκανα πολλούς νέους φίλους, αλλά θα προτιμούσα να κάνω κανένα ντους!».
Ο Tim στα μονοπάτια προς την οροσειρά Rwenzori, με θέα στις λίμνες Kachope καθώς χάνονται προς την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Τα προκλητικά ονομασμένα Βουνά του Φεγγαριού (Mountains of the Moon) που εσφαλμένα μεταφράστηκαν έτσι από το ιθαγενές τους όνομα «Λευκά Όρη», διέσχισε για πρώτη φορά ο κορυφαίος Ιταλός εξερευνητής, ο Δούκας του Abruzzi το 1906, μέσω της διαδρομής που τώρα ονομάζεται “Central Circuit”. To όρος Stanley έχει πολλαπλές κορυφές, με την κορυφή Margherita των 5109 μέτρων να κερδίζει τον αγώνα της προσέγγισης στον ουρανό. Η διαδρομή που ακολουθεί η World Ex ανακαλύφθηκε 10 χρόνια πριν και τώρα διαθέτει ένα εξελιγμένο σύστημα σηματοδότησης, με επαγγελματίες οδηγούς και μια σειρά από επαρκώς εξοπλισμένα καταφύγια με σόμπες και παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Οι δύο διαδρομές μαζί συγκεντρώνουν γύρω στους 3500 πεζοπόρους κάθε χρόνο, με λιγότερους από 500 από αυτούς να στοχεύουν έως την κορυφή Margherita.
«Αυτή η χιονισμένη γιορτή απέχει πολύ ακόμη από το μυαλό μας καθώς είμαστε στο πρώτο απόγευμα που βαδίζουμε σε ένα απότομο και ολισθηρό μονοπάτι που μοιάζει με το σκληρό Kokoda Trail, που το αγκαλιάζει η ζούγκλα. “Κανένα δάσος δεν μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό”, έγραψε ο Δούκας του Abruzzi, αλλά σαφώς δεν είχε πάει στην Παπούα Νέα Γουινέα». Με τους τέσσερις ντόπιους οδηγούς, οι δύο εξερευνητές μας είχαν μαζί τους στην αποστολή και ένα ζευγάρι ειδικών παρατηρητών πουλιών. Ο Stephen και ο Narcissi είχαν την εντυπωσιακή ικανότητα να ταυτοποιούν κάθε φτερωτό φίλο που πέταγε δίπλα τους, από την όψη, τη φωνή και μερικές φορές την αίσθηση της όσφρησης. Η οροσειρά του Rwenzori είναι ο παράδεισος ενός παρατηρητή πουλιών, και ενώ δεν ήταν ένα πεδίο ενδιαφέροντος του Dan, ομολογεί ότι τον ενθουσίασε η ικανότητα να ξεχωρίζεις ενδημικά είδη: το πουλί του Ήλιου με το διπλό κολάρο του Rwenzori και το το πανέμορφο turaco, ανάμεσα σε άλλα.
Το προβάδισμα που απέκτησαν παρά την πεζοπορία μέσα στη λάσπη, είναι αρκετά σημαντικό στην περίπτωση του Tim: ο αρχηγός της αποστολής έχει μόνο μια ταχύτητα, την Warp Factor Tim. Παρά το γεγονός ότι είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία της ομάδας (έκλεισε τα 65), συνεχώς συναγωνίζεται τον επικεφαλής της ομάδας όσο διασχίζουν τους λόφους της Basaaja. Ψηλός και ευθυτενής, με ένα εντυπωσιακό 6-pack, ο Tim περπατάει ακούραστος μέσα στο τοπίο με μια ανεξάντλητη ενέργεια. Κάνει συχνά pull-ups όποτε βρίσκει γερά κλαδιά και κοιτάζει επίμονα τους βράχους που μπορεί να αναρριχηθεί. Μετά από λίγες μέρες, ο Dan είπε χαριτολογώντας, ότι σκεφτόταν σοβαρά να κρύψει μια κοτρόνα στο σακίδιό του για να τον επιβραδύνει. Ταυτόχρονα, είναι ήσυχος και εσωστρεφής, σχεδόν ντροπαλός. Του πήρε τέσσερις ολόκληρες μέρες να βγει από το καβούκι του, αλλά από τότε έγινε η καλύτερη παρέα που μπορούσαν να έχουν εκεί έξω. Ένας θησαυρός ανέκδοτων και πάντα ετοιμόλογος, μοιραζόταν επίσης τις εκτενείς γνώσεις του για τη γεωλογία, την βοτανική και ό,τι αφορούσε τα Αυστραλιανά θέματα.
Μέρα με τη μέρα, και ευλογημένοι από έναν ασυνήθιστα λαμπερό ήλιο, ανέβαιναν μέσα από τις ποικίλες ζώνες χλωρίδας, τα τροπικά δάση με μπαμπού, ερείκη και τα εντυπωσιακά είδη της Afromontane βιοποικιλότητας. Μία συγκλονιστική φύση από ποώδεις ογκόλιθους, γαλήνιες λίμνες και γιγαντιαία είδη ερείκης, πανέμορφες λοβέλιες και παράξενα φυτά groundsels παλαιότερα από την ανεξαρτησία της Ουγκάντα. Με σκοπό να μεγιστοποιήσουν τον εγκλιματισμό τους, κερδίζουν ολοένα και περισσότερο υψόμετρο εντός του προγραμματισμένου χρόνου. Φτάνοντας στην κορυφή Observation στα 4328 μέτρα την τρίτη μέρα, ήδη αισθάνονται τον αέρα να αραιώνει. Η απόλαυση της κορυφής διακόπτεται από μια καταιγίδα με χαλάζι που εμφανίζεται από το πουθενά και τους αναγκάζει να επιστρέψουν στην κατασκήνωση της Bugata, σ’ ένα σκληρό πεδίο για τα πόδια τους. Ο καιρός του Rwenzori επιεικώς χαρακτηρίζεται από τον Dan ως “ταχέως μεταβαλλόμενος”.
Μετά από όλη αυτή την προσπάθεια, όλοι αισθανόντουσαν τόσο εξαντλημένοι, που τους έσπρωχνε να πέσουν στις κουκέτες τους από τις 9 το βράδι. Βλέποντας την εξαθλιωμένη τους κατάσταση, οι οδηγοί έβγαλαν γρήγορα βρήκαν δυο μπουκάλια κρασί που είχαν αποθηκεύσει στον εξοπλισμό τους. «Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βλέπεις ένα δυνατό γυναικείο σώμα ανάμεσα στην ομάδα των οδηγών, αν και υπήρχε μια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ τους, καθώς οι άνδρες πιστεύουν ότι οι γυναίκες στο βουνό φέρνουν κακή τύχη» λέει ο Dan. Δυστυχώς, οποιοδήποτε σοβαρό πρόβλημα αποδίδεται στην παρουσία τους, όπως αποδείχτηκε μερικές μέρες αργότερα, όταν ο αρχηγός μιας άλλης ομάδας κατέρρευσε λόγω πνευμονικού οιδήματος, έχοντας αρνηθεί όλες τις εκκλήσεις για να επιστρέψει πίσω. Τελικά τον κατέβασαν στην κοντινότερη πόλη, όπου δυστυχώς απεβίωσε στο νοσοκομείο ενώ η αποστολή του Dan και του Tim ήταν ακόμη στο βουνό.
Μόνο όταν διέσχιζαν το πέρασμα του Bamwanjara, όπως ονομάστηκε προς τιμή του άντρα που οδήγησε την αποστολή του Δούκα, είδαν οι δύο Αυστραλοί ορειβάτες τον τελικό τους στόχο να υψώνεται μπροστά τους. Τότε μπόρεσαν να δουν καθαρά το όρος Stanley, πλαισιωμένο από τα δίδυμα αδέρφια του, τα όρη Baker και Speke. Οι γκρι και ψυχροί βράχοι τους φαίνονταν σαν άλλος κόσμος μακριά από την πλούσια χλωρίδα που τους αγκάλιαζε σε εκείνο το σημείο, αλλά η τελική τους μετάβαση στην Αλπική ζώνη θα γινόταν την επόμενη μέρα. Είχαν λοιπόν την ευκαιρία για έναν μελαγχολικό αποχαιρετισμό στις καταπράσινες, πλούσιες σε βλάστηση κοιλάδες, τους γραφικούς κολπίσκους και τις φαινομενικά αθώες περιοχές ελών που στην πραγματικότητα μπορούν να «καταπιούν» ολόκληρο ελέφαντα. Στην πραγματικότητα, όταν η χώρα ορθοποδούσε από την καταστροφή της δεσποτικής βασιλείας του Idi Amin στη δεκαετία του 1970, o αφρικανικός ελέφαντας των δασών κυνηγήθηκε λαθραία από αυτή την περιοχή, ένα ακόμη θύμα της εγκληματικής δράσης του ανθρώπου προς το οικοσύστημα. Η αποστολή του Tim συνάντησε μικρά φυτοφάγα θηλαστικά υρακοειδή (hyrax) και μικρόσωμες καφέ αντιλόπες (duiker), αλλά χωρίς έκπληξη, όχι την σχεδόν εξαφανισμένη λεοπάρδαλη του Rwenzori, την οποία κανένας δεν έχει καταφέρει να απαθανατίσει επιτυχώς, έως σήμερα.
Η μέρα τους τελείωσε με ένα σοκαριστικό τρόπο… Την απότομη ανάβαση προς τον καταυλισμό της κορυφής Margherita. Φτάνοντας σε μια καλύβα σκεπασμένη από την ομίχλη και απότομους βράχους να υψώνονται μπροστά τους, μια λευκή σφήνα παγετώνα μόλις που ξεχώριζε, διαπερνώντας τα πυκνά σύννεφα. Κοντεύοντας τώρα στα 4500 μέτρα, η κατάσταση γίνεται πιο σοβαρή. Τέσσερα χρόνια πριν, ένας ντόπιος οδηγός βουνού που κατέβαινε μόνος του έχασε τον δρόμο. Δεν τον βρήκαν ποτέ. Πλέον, το να πεζοπορείς μόνος σου εκεί απαγορεύεται αυστηρά. Ευτυχώς, η καλύβα έστεκε εκεί ανοικτή, με τα ζεστά της σκεπάσματα έτοιμα να προσφέρουν θαλπωρή στην ταλαιπωρημένη ομάδα των πεζοπόρων. Με μια ζεστή κούπα τσάι, πέρασαν δύο ώρες μελετώντας τις συνθήκες που θα αντιμετώπιζαν το επόμενο πρωινό.
Εξασκήθηκαν στο δέσιμο μεταξύ τους για να μπορέσουν να διασχίσουν την τραβέρσα του παγετώνα, χρησιμοποιώντας «jumar» (ένα είδος συνδετικού κρίκου ασφαλείας που πήρε το όνομά του από τον κατασκευαστή του Jümar Pangit) για να ανέβουν με κάθετα σχοινιά και κόμπους «Prusik» για την κατάβαση. Ήταν επίσης η στιγμή για τον Tim που έπρεπε να πάρει μια δύσκολη αλλά απαραίτητη απόφαση. Ο Franklin, ο δημοσιογράφος της Daily Monitor δεν ήταν αρκετά ικανός για να επιχειρήσει να φτάσει στην κορυφή, οπότε έπρεπε να αφήσει την ομάδα. Αντ’ αυτού με έναν οδηγό θα προσέγγιζε ένα χαμηλότερο στόχο, το Stanley Lookout λίγο πριν τα 5000 μέτρα.
Στο δυσκολότερο κομμάτι: Η ομάδα του Tim δεμένοι μεταξύ τους διασχίζουν το πάνω τμήμα του παγετώνα Margherita, λίγα μόλις μέτρα από την κορυφή.
Οι εναπομείναντες της αποστολής, είδαν τα λαμπερά αστέρια να χαιρετούν τα πρώτα τους βήματα στις 2 τα ξημερώματα, αλλά σύντομα τα έχασαν κάτω από τα πυκνά σύννεφα. Ο ομαλός, κεκλιμένος βράχος που βρίσκουν μπροστά τους είναι ευχάριστα προσπελάσιμος, αλλά σίγουρα επικίνδυνος να τον κατέβουν ενώ είναι υγρός. Βαθιές γρατζουνιές, ίχνη των χειμερινών ομάδων με κραμπόν ορειβασίας, προδίδουν την χιονόπτωση άλλων εποχών σε αυτά τα χαμηλότερα υψόμετρα. Δουλεύοντας αποτελεσματικά αλλά σιωπηλά, φιξάρουν τα σταθερά τμήματα σχοινιών για τη διάσχιση του παγετώνα “Elena” χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Στα 150 μέτρα της πρόσοψης του παγετώνα “Margherita”, εκπνέουν τον ενθουσιασμό τους μαζί με τις ζεστές ανάσες τους που συμπυκνώνονται υπό τη δέσμη φωτός των φακών κεφαλής, αυξάνοντας τη θολότητα της ανακλώμενης ομίχλης. Ενώ ο Dan παλεύει με τo jumar, παρακολουθεί έκπληκτος τον 65χρονο Tim να βγάζει δύο πιολέ πάγου και με ένα εξαιρετικό άλμα να ανεβαίνει δίπλα του στα σχοινιά.
Οι οδηγοί τους επιδεικνύουν άριστες τεχνικές ικανότητες στο σετάρισμα των αγκυρών, γεγονός που τους κάνει να νιώθουν ακόμα πιο ασφαλείς. Μόλις η κλίση μειώνεται, βρίσκουν καταφύγιο σε μια σπηλιά από πάγο κάτω από την κορυφή, για να προστατευτούν μέχρι να περάσει η νύχτα. Όταν το φως της αυγής αρχίζει να διεισδύει ανάμεσα στα πυκνά σύννεφα, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται καλύτερα ότι η θέα που θα αντικρύσουν στην κορυφή θα περιέχει όλες τις πιθανές αποχρώσεις του λευκού. Ούτως ή άλλως, όταν φτάνουν να διασχίζουν μια κουρτίνα από σταλακτίτες χαμογελούν ικανοποιημένοι γνωρίζοντας ότι σε λίγα λεπτά θα πατούν την κορυφή της Ουγκάντας, στα 5109 μέτρα!
Η στιγμή της επιτυχίας! Ο Tim (στο κέντρο) και η ομάδα του στην κορυφή στα 5109μ. για λίγα λεπτά γιορτής, πριν τους χτυπήσει η ξαφνική χιονοθύελλα.
Λίγα λεπτά θερμής γιορτής για την επίτευξη του στόχου τους, μεσολαβούν, μέχρι μια ξαφνική χιονοθύελλα να τους αναγκάσει να επισπεύσουν την κατάβαση. Η δυσκολία της περιορίζεται κυρίως στην επίστρωση όλων αυτών των λείων, κεκλιμένων βράχων με ένα λεπτό στρώμα χιονιού, μετατρέποντάς τους σε ένα σκληρό, παγωμένο ισοδύναμο ενός τεράστιου bubble wrap. Κανένας τους δεν έχει γλυτώσει τους μώλωπες από πτώσεις, ενώ έκπληκτοι παρατηρούν τον έναν οδηγό βουνού να τους προσπερνά, με τα χέρια στις τσέπες. «Με το 80% των εμπειριών του σε hiking ολισθηρών μονοπατιών, πώς θα τα πήγαινε σε ένα εντελώς ξηρό περιβάλλον;» αναρωτιέται εύλογα ο Dan. «Είναι τόσο προσαρμοσμένος στα ολισθηρά τερέν ώστε τα πόδια του να κολλάνε στο έδαφος σαν κόλλα;» απορούσε, βλέποντας την άνεσή του εκεί που οι υπόλοιποι κατέβαλλαν ειδικούς χειρισμούς για να κρατηθούν όρθιοι. Tον τυχερό Franklin σκέφτηκε που δεν αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα εκείνη την ώρα. Αλλά που να ήξερε τότε, ότι την επόμενη μέρα ο καημένος φίλος τους θα γλίστραγε σε ένα ποτάμι, με αποτέλεσμα να στραμπουλήσει άσχημα τον αστράγαλό του. Η επόμενη ώρα θα τον έβρισκε πάνω σ’ ένα ψάθινο φορείο να κατεβαίνει το βουνό με τη βοήθεια δυνατών αχθοφόρων που του τραγουδούσαν ταυτόχρονα. Οι θορυβώδεις φωνές τους ήταν η τέλεια μουσική υπόκρουση για την θριαμβευτική επιστροφή της ομάδας του Tim.
Στις περισσότερες επαρχίες στην Αφρική, πάντα βρίσκεται ένα μπουλούκι παιδιών, που ακολουθεί με περιέργεια τα όσα συμβαίνουν τριγύρω. Κατά την επιστροφή της αποστολής του Rwenzori πίσω στο Kilembe και της εγκάρδιας υποδοχής τους, μετά τα τραγούδια και τις απολογιστικές ομιλίες, ο αρχηγός Tim στάθηκε να χαιρετίσει ένα νεαρό αγόρι και να ανταλλάξουν μερικά λόγια. Σε σύγκριση με τους τόσους απεσταλμένους των τοπικών Μέσων ενημέρωσης και τους εγωκεντρικούς πολιτικούς που δεν έχασαν την ευκαιρία να παρευρεθούν, αυτό το παιδί ήταν ασήμαντο, ωστόσο ο βετεράνος ορειβάτης Tim Macartney-Snape, βρήκε τον χρόνο για να του συστηθεί προσωπικά.
Είδε κάτι σε αυτό το αγόρι; Ή ήταν απλώς μια διαίσθηση του εμβληματικού Πρεσβευτή του OCA (Outdoor Council of Australia) ότι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα θα μπορούσαν να αλλάξουν μια ζωή και να εμπνεύσουν έναν νέο, κατά τον ίδιο τρόπο που εμπνεύστηκε και ο μικρός Tim από το όρος Meru μισό αιώνα πριν; Ο μελλοντικός πρώτος ιθαγενής της Ουγκάντα που σκαρφάλωσε το Έβερεστ; Μόνο ο χρόνος θα το δείξει…
